Lange tijd hebben mensen nagedacht over hoe voedsel te beschermen tegen bederf. Dit probleem werd vooral acuut toen het nodig werd om reserves te creëren voor legers die lange campagnes voeren, evenals voor expedities naar afgelegen plaatsen op de planeet. De oplossing voor dit probleem was de uitvinding van ingeblikt voedsel en blikjes om ze in te bewaren.
Hoe is de conserveringsmethode ontstaan?
Aan het einde van de 18e eeuw besloot Napoleon Bonaparte Europa te veroveren. De geplande veroveringscampagnes vereisten nieuwe manieren om voedsel op te slaan. En toen kondigde Napoleon aan dat wie een manier vindt om voedsel lang vers te houden, een stevige geldelijke beloning zal ontvangen.
Veel experts hebben over deze vraag nagedacht, maar de meest succesvolle was de banketbakker en chef-kok Nicolas François Apper. Hij kwam op het idee dat als voedsel in een luchtdichte verpakking wordt gedaan en vervolgens wordt onderworpen aan een warmtebehandeling, het zeer lang kan worden bewaard.
De hypothese bleek te kloppen. Producten bereid volgens de door Upper voorgestelde methode werden lange tijd bewaard en bleken na opening niet alleen geschikt voor consumptie, maar ook van zeer hoge kwaliteit. Om voedsel in te bewaren, gebruikte Upper keramische of glazen potten, die hermetisch gesloten waren. De door Upper uitgevonden conserveringsmethode heeft de soldaten van het Napoleontische leger gered van veel problemen met de voedselbereiding die ontstonden tijdens militaire campagnes.
In 1809 kende Napoleon Upper een geldprijs toe en kende hem de titel 'Benefactor of Humanity' toe.
De uitvinding van het blikje
Vervolgens verbeterde de Engelsman Peter Durand de uitvinding van Upper. In 1810 patenteerde hij blikken van zijn eigen ontwerp. Dergelijke containers voor het bewaren van ingeblikt voedsel waren veel handiger dan glazen en keramische vaten.
Natuurlijk zagen de eerste blikken er aanzienlijk anders uit dan de moderne. Deze containers hadden zeer dikke wanden; hun binnenoppervlak was bedekt met tin. Ze werden met de hand gemaakt en het deksel van de potten was niet erg comfortabel. Ze openden dergelijk ingeblikt voedsel met een hamer en een beitel.
Na verloop van tijd werd Amerika het centrum van de conservenindustrie. Daar begonnen ze speciale machines te maken waarop het mogelijk was om op een geautomatiseerde manier blikjes te maken. Al in het tweede decennium van de 19e eeuw werden ingeblikte vis en fruit in massa geproduceerd in de Verenigde Staten. Het was hier dat het blik zijn vertrouwde uiterlijk kreeg, bekend bij iedereen vandaag.
Het is interessant dat de Amerikanen pas in het midden van de 19e eeuw bedachten om de blikopener uit te vinden.
In 1870 verscheen de eerste conservenfabriek in Rusland. Hij produceerde verschillende soorten ingeblikt voedsel, die bedoeld waren voor de behoeften van het leger. Gebakken rundvlees, pap en vlees met erwten in blik waren erg populair bij de consument.
