Wanneer mensen een boeket bloemen cadeau doen, denken ze in de regel niet aan de symbolische betekenis ervan. Ondertussen is er zelfs een speciale wetenschappelijke "fluorografie" gewijd aan de taal van bloemen.
De taal van bloemen werd oorspronkelijk bedacht in oosterse harems. Verveelde odalisken, die niet eens het huis uit konden en vaak jarenlang wegkwijnen in afwachting van de aandacht van hun meester, brachten hun gevoelens en ervaringen over op de objecten om hen heen, waaronder bloemen. Hun associaties kregen geleidelijk de betekenis van symbolen. In de loop van de tijd werd de geheime taal van bloemen door mannen beheerst en werd het populair als een manier om zonder woorden over hun ware gevoelens te praten.
De taal van bloemen kwam naar Europa dankzij de Franse reiziger Franz Aubrey de Montreux. In 1727 publiceerde hij een boek "Een reis door Europa, Azië en delen van Afrika", waarin hij, naast andere interessante informatie, sprak over de bloemensymbolen die in Perzië en Turkije voorkomen. De echte populariteit van de taal van bloemen was echter te danken aan de vrouw van de Engelse ambassadeur in Turkije, Mary Wortley Montague. In 1763 werden haar "Notes" gepubliceerd, waarin ze de oosterse taal van liefdescorrespondentie "dorpen" beschreef. De hoofdrol daarin werd toegewezen aan bloemen. Het vermogen om de betekenis van bloemen te ontcijferen is een echte kunst geworden. Tegelijkertijd deed elk detail ertoe - wanneer en hoe het boeket werd gepresenteerd, in welke hand het wordt vastgehouden, hoeveel bloemen het bevat, enz.
In 1819 werd in Parijs het eerste bloemenwoordenboek gepubliceerd, geschreven door Charlotte de la Tour. De meest populaire publicatie over de taal van bloemen was echter Flower Traditions: The History, Poetry, and Symbolism of Flowers van de Scottish Miss Coruthers.
In Rusland werd in 1830 het eerste en misschien wel het enige boek dat volledig gewijd was aan de taal van bloemen, Selam, of de taal van bloemen, gepubliceerd. De auteur, dichter Dmitry Oznobishin, beschreef de betekenis van bijna 400 planten. Naast het verhaal over de symbolische betekenis, werd elk van hen vergezeld van een replica uit een gesprek in de taal van bloemen.
Een witte anjer symboliseert bijvoorbeeld onschuld en pure liefde, een roze zegt: "Ik zal je nooit vergeten", en een gele: "Je hebt me teleurgesteld." De doornige cactus, vreemd genoeg, duidt op warmte en standvastigheid. Met behulp van een lelietje-van-dalen vertelt de jonge man het meisje dat ze een sieraad van zijn leven is geworden. De witte lelie is, naast het traditionele symbool van zuiverheid en onschuld, een teken van bewondering voor een mooie geliefde.
De roos is een bekend symbool van liefde, maar elke kleur geeft de bloem een speciale betekenis. Wit belichaamt geheime kuise liefde, geel - jaloezie, vergezeld van een verzwakking van gevoelens, roze - de belofte van geluk. Rode tulpen zijn ook een verklaring van liefde, maar gele betekenen helemaal niet scheiding, zoals werd gezongen in het ooit beroemde lied, maar ze vertellen het meisje dat haar glimlach mooi is, als zonlicht.
Het aantal bloemen waaruit het boeket bestaat, is ook van belang. Dus één bloem wordt gegeven als een teken van aandacht, drie - respect, vijf - erkenning en zeven - liefde. Trouwens, in tegenstelling tot het algemeen aanvaarde idee dat het aantal kleuren zeker oneven moet zijn, kan het vanaf 10 van alles zijn.
Helaas is de bloementaal tegenwoordig bijna vergeten, maar het kan en moet worden bestudeerd. Hiervoor kunt u boeken over bloemsierkunst en fytodesign gebruiken. Interessante en informatieve secties over de taal van bloemen zijn opgenomen in de boeken "The Basics of Phytodesign" van Diana Grozhan en Victoria Kuznetsova, "Ikebana, Arrangement, Floristics: The Art of Bouquet Drawing" door Marina Vitvitskaya, "Flowers for Love" door Zinaida Maltseva.
