Producten gemaakt van natuurlijke materialen zijn schoon, milieuvriendelijk en hebben in de regel een originele uitstraling. En als ze ook met hun eigen handen zijn gemaakt, zullen hun materialen de warmte van de handen van de meester lang behouden. Vooral kleiproducten zijn gewild. Maar om ervoor te zorgen dat ze sterk zijn en het materiaal zelf niet barst, moet de klei-oplossing worden verrijkt met additieven.
Wat is klei?
Klei is een sedimentair gesteente. In droge toestand is het stoffig en bij bevochtiging wordt het plastic. Het bevat een of meer mineralen van de kaoliniet- of montmorillonietgroep, maar het kan ook zandige verbindingen bevatten.
Klei is overwegend grijs van kleur, maar er zijn variëteiten van wit, rood, geel, bruin, blauw, groen, paars en zelfs zwart. Dit komt door de stoffen die in elke kleisoort zitten. Afhankelijk van dezelfde stoffen zijn ook de toepassingsgebieden van klei verschillend.
Omdat dit gesteente een hoge plasticiteit, brandwerendheid, uitstekende sinterbaarheid en goede waterdichtheid heeft, heeft het een brede toepassing gevonden in de productie van aardewerk en baksteen. Vaak zijn kleiproducten echter in het stadium van modelleren of drogen, of in de laatste fase - bakken - barsten. Dit kan verschillende redenen hebben: de klei is droog, de klei is "mager", dat wil zeggen dat er een grote hoeveelheid zand in zit, of integendeel, de geselecteerde kwaliteit is te "vet".
Kleimortel Additieven
Om de mogelijkheid van scheurvorming op het product te voorkomen, is het noodzakelijk om vanaf het begin de "juiste" kleisoort te selecteren. Ideaal voor aardewerk blauwe en witte klei. Maar soms is de juiste materiaalkeuze niet voldoende.
Als het product barst door onvoldoende vocht, wordt het probleem opgelost door eenvoudig water aan de kleioplossing toe te voegen.
Soms barst het kleiproduct echter door het overmatige "vetgehalte" van de oplossing. Kleisoorten met een hoge plasticiteit worden "vettig" genoemd. Als ze doorweekt zijn, geven ze een tactiele sensatie van een vettige substantie. Het deeg gemaakt van dergelijke klei is glanzend, glad en bevat praktisch geen onzuiverheden. In dit geval worden de zogenaamde "vermagerende" stoffen toegevoegd aan de oplossingen van dergelijke klei: "magere" klei, verbrande baksteen, pottenbakkersgevecht of zaagsel en zand - gewoon of kwarts.
Maar er is ook de tegenovergestelde situatie: het product scheurt door te "dunne" klei. Dergelijk materiaal is niet-plastic of weinig plastic, voelt ruw aan, heeft een mat oppervlak en brokkelt gemakkelijk af, zelfs met een simpele vingerdruk. Het bevat een zeer grote hoeveelheid onzuiverheden in de vorm van zand, aardachtige stofdeeltjes. In dit geval is het noodzakelijk om de omgekeerde bewerking uit te voeren - voeg meer vet toe aan de "magere" klei of gebruik andere additieven die het vetgehalte van de oplossing verhogen, bijvoorbeeld glycerine of kippeneiwit.
Er is nog een andere methode - om de oplossing te roeren. De essentie ligt in het toevoegen van water aan een oplossing en het grondig mengen. De oplossing laat men bezinken. In de bovenste laag blijft water achter, dat wordt afgevoerd. De volgende laag bevat vloeibare klei, met daaronder ongewenste toevoegingen. Vloeibare klei wordt voorzichtig eruit geschept en in een bassin gegoten, zodat het in de zon blijft om overtollig vocht te verdampen. Het resultaat is plastic klei met de consistentie van een taai deeg.
