Als kind wordt de veelkleurige tandpasta die we uit de tube knijpen bijna als magie ervaren. En volwassenen worden vaak gekweld door de vraag: hoe slagen fabrikanten erin om pasta van verschillende kleuren zo te verpakken dat de lagen niet mengen?
Mythen
Driekleurige pasta is al sinds de kindertijd een vertrouwd iets. Het proces om zo'n pasta te maken lijkt echter zo mysterieus en onbegrijpelijk dat er veel legendes en mythen over zijn ontstaan. Velen geloven bijvoorbeeld dat de buis zachte schotten heeft die de lagen scheiden, en het mengen vindt plaats bij de hals van de buis. Met deze schotten kun je naar verluidt niet alleen pasta van verschillende kleuren in de tube gieten, maar voorkomen ze ook vermenging wanneer je op de tube drukt.
Een andere versie zegt dat de pasta in de tube wit is, maar er zijn kleine verfbelletjes in de nek die opengaan als je de pasta uitknijpt en in verschillende kleuren schildert. Een andere verklaring: verschillende lagen van de pasta bevatten verschillende chemische elementen (bijvoorbeeld fosfor), die bij contact met zuurstof in verschillende kleuren veranderen. Toegegeven, als je erover nadenkt, verklaart de nieuwste versie niets: noch waarom lagen met verschillende chemische eigenschappen niet met elkaar vermengen in een buis, noch hoe ze daar komen.
Het ontkrachten van deze mythes is eenvoudig: het volstaat bijvoorbeeld om een tube gekleurde pasta in te vriezen en open te snijden. U zorgt ervoor dat de lagen van de pasta aanvankelijk in verschillende kleuren worden geverfd en niet worden gescheiden door partities.
Realiteit
In feite is er geen magie of speciale geheimen bij het maken van veelkleurige pasta. De meerkleurige pasta wordt gemaakt met hetzelfde apparaat als de eenkleurige pasta. De pasta komt echter niet zoals gebruikelijk via één dispenser in de tube, maar via meerdere - voor elke kleur is het anders. Elke laag van de pasta wordt afzonderlijk gemaakt en kan verschillende chemische eigenschappen hebben: de ene laag bestrijdt bijvoorbeeld pathogene bacteriën, de tweede verfrist de adem, de derde verwijdert tandplak en houdt de tanden wit.
Om ervoor te zorgen dat de lagen niet met elkaar vermengen, moeten ze een bepaalde consistentie hebben: als de dichtheid van de pasta onvoldoende is, zal in overeenstemming met de wetten van de natuurkunde en de scheikunde wederzijdse penetratie van kleuren optreden. De afgewerkte componenten van de pasta uit verschillende containers worden via afzonderlijke dispensers in parallelle lagen in de buis gegoten. Een speciale machine perst dikke en stroperige "worst" pasta door de achterkant van de buis. Na het vullen van de tube met pasta worden de achterwanden van de tube aangesloten en afgedicht.
Bij het uitknijpen van de pasta knijp je in de regel de tube gelijkmatig in het middengedeelte, waardoor op alle lagen van de pasta ongeveer dezelfde druk wordt uitgeoefend. Omdat de dichtheid van verschillende lagen van de pasta ook ongeveer hetzelfde is en ze gelijkmatig worden gegoten, wordt een versnelling van ongeveer gelijke kracht overgebracht op alle lagen. Als resultaat verschijnen er egaal gekleurde strepen van veelkleurige pasta uit de tube.
