Het Kremlin van Moskou is het hart van de hoofdstad. De kwintessens van de Russische staat. Een ode aan de Russische ziel en karakter. Een fusie van Italiaanse techniek en Russisch vakmanschap en identiteit. Het symbool van Moskou en Rusland. Het is gemaakt door onze geschiedenis. Dit zijn geen muren en torens, dit is de geschiedenis en het leven van ons land.
Wat was het Kremlin van Moskou en hoe veranderde het?
Net zoals 'Moskou niet meteen werd gebouwd', zo kreeg het Kremlin in Moskou geleidelijk, gedurende meerdere eeuwen en onder invloed van verschillende omstandigheden, zijn moderne uiterlijk. De geschiedenis van de muren van het Kremlin kan worden beschouwd vanaf de 14e eeuw, hoewel er natuurlijk al eerder stadsversterkingen in Moskou bestonden. Maar het was aan het begin van de 14e eeuw, onder prins Ivan I Kalita, dat Moskou een aanzienlijk politiek gewicht kreeg, de strijd begon tegen het Mongools-Tataarse juk en de versplinterde vorstendommen om zich heen verzamelde.
Al meer dan een halve eeuw worden houten vestingwerken bijna een keer per decennium gerenoveerd en worden ze voortdurend verwoest door branden, burgeroorlogen en Tataarse invallen. Tot eindelijk de noodzaak om stenen muren te bouwen rijp was. Het witstenen Kremlin werd gebouwd tijdens het bewind van prins Dmitry Donskoy in de jaren 60 van de 14e eeuw. en stond meer dan honderd jaar.
En pas aan het einde van de 15e eeuw bedacht groothertog Ivan III de herstructurering van het Kremlin in Moskou. Toen verschenen de bekende rode bakstenen muren met "zwaluwstaarten", maar zelfs toen nam het Kremlin niet helemaal zijn huidige vorm aan. Pas in de eerste helft van de 17e eeuw. alle 20 torens, te beginnen met de Spasskaya, kregen de beroemde schilddakuiteinden die het herkenbare silhouet van het Kremlin van Moskou vormen.
Wie, wanneer en waarom besloot rode bakstenen muren te bouwen
De wederopbouw van het Kremlin in Moskou in rode baksteen begon in het midden van de jaren tachtig. XV eeuw en duurde ongeveer tien jaar. Er waren verschillende redenen die de groothertog ertoe brachten om te beginnen met de wederopbouw van het Kremlin - het belangrijkste fort van het vorstendom. Ten eerste, op dat moment, voor het eerst sinds lange tijd, werd Moskou direct bedreigd door een nieuwe Tataarse inval, en de voormalige witstenen muren waren na honderdtwintig jaar al behoorlijk vervallen. Ten tweede, Moskou, dat uitgestrekte gebieden om zich heen verenigde, werd de hoofdstad van een grote staat, had renovatie nodig en, belangrijker nog, beschikte hiervoor over financiële en personele middelen. Ivan III moest de groeiende economische en politieke macht van de jonge macht demonstreren, die zich zojuist had bevrijd van het zware juk en zich had uitgeroepen tot een Europese en verlichte macht.
De bouw, die duurde van ongeveer 1485 tot 1495, werd uitgevoerd volgens een algemeen plan dat hoogstwaarschijnlijk toebehoorde aan de beroemde Italiaanse fortifier Aristoteles Fiorovanti. Veel beroemde Italiaanse architecten die in die tijd in Moskou werkten, werkten echter aan de uitvoering van dit plan. Misschien wel de grootste bijdrage aan de bouw van het Kremlin werd geleverd door Pietro Antonio Solari, de auteur van de Spasskaya, Nikolskaya, Borovitskaya en vele andere torens, die de bouwwerkzaamheden enkele jaren leidde.
In 1493, met de dood van Solari, wordt de bouw tijdelijk opgeschort. De ambassadeurs die door Ivan III naar Milaan zijn gestuurd, brengen Aloisio da Carcano - een andere getalenteerde Italiaan die diende als decoratie van de Russische hoofdstad en in de Russische kronieken bleef onder de naam Aleviz de Oude. In 1495 voltooit deze gedurfde ingenieur, in 1495, het onvoltooide noordwestelijke deel van de muren boven de rivier de Neglinnaya.
Het was nodig om de moerassige helling boven Neglinnaya te versterken, om een solide basis te leggen. Aleviz de Oude - een getalenteerde ingenieur - rechtte de muren van deze gevel, bracht ze op dezelfde hoogte en "leunde" de lange stukken op de rechthoekige torens.
En het nieuwe - rode bakstenen - Kremlin was eindelijk voltooid.
De muren zijn ongeveer 2,5 km lang. 25 inkomende en uitgaande hoeken. Hoogte varieert van 5 tot 19 m. Dikte van 3,5 tot 6,5 m. Van Spasskaya tot de Moskvoretskaya-toren en verder langs de rivier de Moskva, rust het op de overblijfselen van de fundering van het witstenen Kremlin.
Men mag echter de verdiensten van Anton Fryazin, Marco Ruffo, Aleviz Novy en getalenteerde architecten uit Novgorod en Vladimir niet vergeten, wiens namen, behalve de naam Vasily Yermolin, niet in de geschiedenis bewaard zijn gebleven. Veel onbekende Russische en Italiaanse meesters hebben gewerkt aan de moderne uitstraling van het Kremlin in Moskou. En laat vanaf het einde van de 15e eeuw. het algemene aanzien was aan het veranderen, de "basis" - in letterlijke en figuurlijke zin - werd toen gelegd.
