De wereld om ons heen kan anders zijn; zowel komedie als tragedie worden er op de meest fantastische manier in vermengd. En alleen de persoon hangt af van zijn perceptie. Van de verre oudheid kwam een begrip van de esthetische perceptie van de omgeving, en de komedies van het oude Rome speelden daarin een belangrijke rol.
Het leven had een eindeloze nachtmerrie kunnen zijn als het niet grappig was. Uiteraard werd deze regel geleid door de Romeinse dichter en komiek Titus Maccius Plautus. Vaak gebruikte hij in zijn komedies de al bekende plots van oude Griekse komedies, maar hij versierde ze vrolijk met moderne alledaagse details en grove soldatenhumor.
Natuurlijk pretendeerde zijn werk niet de aandacht van de high society te zijn, maar voor het grote publiek werden de komedies van Plautus die noodzakelijke uitlaatklep, zonder welke het zo moeilijk is om te overleven in welke samenleving dan ook.
Door naar de komedies van Plautus te gaan om de culturele sfeer van het dagelijks leven van de Romeinen te begrijpen en mogelijk opnieuw te creëren, kun je de esthetiek van de Romeinse smaak scherper waarnemen, die precies de Romeinse cultuur weerspiegelt.
Plautus hield ongetwijfeld rekening met de zeer specifieke alledaagse associaties van zijn publiek, waaronder hij vertrouwde op het herkennen van de levensprototypes van zijn personages.
Het is duidelijk dat de personages en situaties van de "mantelkomedie" dicht bij het Romeinse publiek stonden, ook omdat het in die tijd was dat de Romeinse realiteit in veel opzichten al overeenkwam met het beeld van de Hellenistische wereld.
Heel vaak is komedie als esthetische categorie erg tegenstrijdig en vormt het een tegenwicht voor de tragedie. Zo is de strip het resultaat van een zekere confrontatie.
Als we uitgaan van de mening van de prominente filosofen Kant, Schopenhauer, Hegel, dan is het gemakkelijk om tot de conclusie te komen dat er in elke komische tegenstelling twee en aanvankelijk tegengestelde principes zijn, en wat aanvankelijk positief leek, verandert uiteindelijk zijn teken in de tegenover.
Het feit dat komedie gelach oproept, is heel begrijpelijk, alleen dit gelach heeft het sterkste positieve potentieel, het stelt je in staat om de tekortkomingen rond de kijker grotendeels uit te roeien en een nieuw systeem van relaties te creëren.
Om grappige situaties te creëren, maakten dezelfde Plautus, en na hem, en William Shakespeare, die het van hem overnam, op grote schaal gebruik van allerlei tegenstrijdigheden, vervangingen en verwarring. Bovendien was de lachsituatie in de regel gebaseerd op de tegenstelling tussen orde en chaos.
De esthetiek van het lachen zelf bevat verschillende situaties van schaamte, een zekere mate van zinloosheid, een zekere destructiviteit. Maar dit zijn slechts uiterlijke manifestaties, in de diepe essentie van de esthetiek van lachen draagt een positieve lading en dwingt een persoon om de optimale uitweg te zoeken.
