Volgens de naam van de paddenstoel - honingzwam, is het gemakkelijk te raden dat het absoluut noodzakelijk is om het op de stronk te zoeken. Zoals veel soorten paddenstoelen zijn honingzwammen saprofyten die organische resten als voedingsbodem gebruiken voor hun ontwikkeling.
Ervaren paddenstoelenplukkers kunnen gemakkelijk de plek in het bos bepalen waar je paddenstoelen moet zoeken. In de regel zijn dit rotte bomen of oude stronken die door harde wind zijn geveld. Soms worden honingzwammen in het gras ten onrechte weidepaddenstoelen genoemd. Er zijn echt veel soorten honingzwammen, maar ze zijn allemaal verenigd door één kenmerk: ze groeien op volledig verrotte of nog levende stronken. En de zogenaamde weidepaddenstoelen hebben dit territorium om één simpele reden gekozen - onder een laag dik gras bevinden zich al verrotte houtresten.
Gunstige omgeving voor de groei van honingzwammen
Als er niet zo'n harmonie in de natuur was, zouden de bossen lang verstrikt zijn geweest in dood hout, gevallen takken en gebladerte. Een enorme hoeveelheid organische stof van plantenresten valt onder invloed van schimmels uiteen in eenvoudige verbindingen. Volgens het type voeding zijn alle schimmels onderverdeeld in saprofyten en parasieten, en honingzwammen zijn geen uitzondering. Ze voeden zich met organische resten en activeren op hun beurt hun rotting en verval.
Saprofyten omvatten honingzwam en de meeste paddenstoelen, maar elke soort heeft zijn eigen voorkeuren. Iemand houdt van gevallen bladeren, veren van dode vogels, houtskool en zomerpaddestoelen zullen zich goed voelen op de overblijfselen van loofbomen. De grijslamellaire valse honingzwam groeit daarentegen op het dode hout van naaldbomen. Herfsthoningzwam is vaak te vinden op een levende stronk en behoort daarom tot parasitaire schimmels. Ze brengen echter ook voordelen met zich mee - ze helpen bij het afbreken van die bomen die toch niet langer levensvatbaar zijn.
De deelname van honingzwammen in de biologische vernietiging van hout
Honingzwammen verschijnen niet meteen op stronken. Onderzoek door wetenschappers heeft aangetoond dat de vernietiging van niet-levensvatbaar hout een complex proces is dat in vele fasen is verdeeld. In het begin nestelen onvolmaakte paddenstoelen zich op een omgevallen boom en voeden ze zich alleen met de inhoud van de cellen, zonder hun muren te vernietigen. Geleidelijk verschijnen grijze, gele en bruine vlekken op het hout. Dergelijke veranderingen hebben bijna geen effect op de fysieke eigenschappen van de boom.
Basidal-paddenstoelen vervangen imperfecte paddenstoelen. Hun mycelium dringt dieper door en kan zich, naast de inhoud van de cellen, voeden met tussentijdse vervalproducten. Het mycelium van basisschimmels gaat gepaard met begeleidende schimmels (penicilli), die bijdragen aan de verzuring van het milieu. Dit is een gunstige voorwaarde voor de verdere ontwikkeling van basidale en imperfecte schimmels die cellulose kunnen afbreken (trichoderma, stachibotris, sommige soorten buidelschimmels). Het mycelium van basidale schimmels wordt geëlimineerd naarmate de cellulosereserves uitgeput raken. De omgeving verandert van zuur in alkalisch en er verschijnen nieuwe soorten schimmels, die vezels en eiwitten nog krachtiger afbreken.
In dit stadium verliest de boom zijn vorm, wordt rot, wordt bedekt met mos en andere planten - wat betekent dat het tijd is voor hoedenpaddenstoelen. Honingzwammen brengen het begonnen werk tot een einde, mineraliseren organische stoffen, vormen een vruchtbare bodemlaag en vullen hun vitale energiereserves aan ten koste van een dode boom.
