In de jaren 2000 liet de wereldeconomie iedereen zien hoe onstabiel en onvoorspelbaar ze kan zijn. Tegelijkertijd liet ze zien dat Europa en de Verenigde Staten niet beperkt kunnen blijven tot handel 'onder elkaar': er zijn veel andere grote spelers op de markt, waaronder China.
China in zijn huidige vorm is slechts enkele decennia oud. Daarom ging de Chinese economie, net als een twaalfjarig kind, de 'fase van actieve groei' in. Dit betekent dat een toenemend aantal mensen (en dat is trouwens 1/6 van de wereldbevolking) begint te werken voor het welzijn van de staat. Die laatste is daar natuurlijk in geïnteresseerd: er is nieuwe financiering, banen; de volumes van de internationale handel worden groter.
Elke ouder weet dat een kind niet oneindig kan groeien. En als het kan, blijft het de rest van zijn leven kreupel. Daarom neemt de groei van het Chinese BBP natuurlijk af. Duizenden experts over de hele wereld voorspellen met vreugde de ineenstorting van de Aziatische economie, maar blijkbaar verwachtten ze dat de groei nooit zou stoppen. Meer specifiek bedroeg de productiestijging in China voor het jaar 9%. Vandaag is het cijfer gedaald tot 7%, maar zelfs het ziet er indrukwekkend uit in vergelijking met de Amerikaanse 2,5%.
Het is interessant op te merken dat China een zeer complex beleid voert, dat kan worden teruggebracht tot de formule van het "Turkse gambiet": het kleine verliezen om het grote te behouden. Ze veroorzaken regelmatig met eigen handen lokale crises in de provincies om de economie te stabiliseren en op te schudden.
Bovendien heeft de hele ontwikkeling van de Aziatische productie zich zeer uitgebreid afgespeeld: twee fabrieken zijn nog een tijd beter dan één. Tegen deze prijs wordt uiteraard veel sneller vooruitgang geboekt. Nu neemt de behoefte aan nieuwe banen gestaag af (natuurlijk de inwoners van het land van streek), maar tegelijkertijd neemt ook de kwaliteit van de producten toe: na de eerste "ontwikkeling" van het potentieel, nieuwe technologieën en productiemethoden zijn geïntroduceerd. Het enige probleem hier is dat de "upgrade" -snelheid te traag is.
Het is duidelijk dat als er meer producten verschijnen, er meer geld moet worden gedrukt om ze te kopen. En als daarnaast de ontwikkeling in de regio's met grote budgetten 'stimuleren'? Het tweede ernstige probleem van het land is inflatie, en daarom is de regering actief betrokken bij het bestrijden van monetaire "overschotten" door de kredietverlening te verminderen.
Vandaar een zekere "groeivertraging". Amerika en Europa bevinden zich in een crisis: ze kunnen niet zoveel kopen als voorheen. Binnen - inflatie. De voortgang wordt vertraagd. Maar dit betekent op geen enkele manier dat Peking problemen heeft: alleen een lokale crisis, die natuurlijk kan worden genezen.
