Meten is een vreemd begrip uit het woordenboek van Russische Pomors. Het duidt op een ongewone geestesziekte die bij meerdere mensen kan voorkomen. De Eskimo's noemen deze staat de roep van de Poolster.
polaire hondsdolheid
De eerste die dit fenomeen vanuit medisch oogpunt beschreef was de Britse arts Watson, die aan het begin van de twintigste eeuw deelnam aan verschillende poolexpedities. Hij beschreef mensen die in een vreemde toestand vervielen, die ritmische, consistente bewegingen begonnen te maken en naar het noorden trokken. Elke poging om ze tegen te houden leidde tot actief verzet. Watson noemde deze aandoening expeditie- of poolhondsdolheid.
Het woord "meten" of "meten" komt van het werkwoord "leggen". Het betekent bezeten zijn, in een staat van waanzin verkeren.
Een paar jaar voor Watson ontmoette de beroemde poolreiziger Amundsen, die op dat moment de navigator was van het Belgische schip dat in de buurt van Antarctica overwinterde, dit vreemde fenomeen. Verschillende leden van de expeditie "hoorden" de roep van de Poolster. Een van hen ontsnapte zelfs van het schip naar de besneeuwde vlakten, en de andere probeerde Amundsen met een bijl te doden.
Artsen die deelnamen aan volgende expedities ontdekten een interessant patroon. De meeste gevallen van polaire hondsdolheid vielen samen met de activiteit van de aurora, en voornamelijk met rode flitsen. Het aantal van dergelijke aanvallen van expeditionaire razernij nam aanzienlijk toe in de jaren met geregistreerde pieken van zonneactiviteit, toen de helderste aurora's plaatsvonden.
In nazi-Duitsland werden experimenten uitgevoerd naar de impact van felle flitsen op de menselijke psyche. Na verschillende experimenten, waarbij vertegenwoordigers van de nazi-elite gewond raakten, werden deze onderzoeken geclassificeerd.
Nieuwsgierig onderzoek
In Petrograd werd in 1918 het beroemde Instituut van de Hersenen opgericht, geleid door academicus Bechterew. Hij was geïnteresseerd in geestesziekten in de poolgebieden. Vooral het "meten" wekte nieuwsgierigheid. Bechterew vermoedde dat het allemaal om externe factoren ging en organiseerde een wetenschappelijke expeditie naar het Kola-schiereiland. Toen kon het raadsel van de roep van de Poolster niet worden opgelost.
Pas in 1957, na grootschalige experimenten, bleek dat bepaalde vormen van aurora's pulseren met een frequentie die dicht bij de basisritmes van het menselijk brein ligt, wat een soort storing in zijn werk veroorzaakt. Onderweg werd ontdekt dat heldere flitsen van scharlakenrode kleur met een frequentie die dicht bij het ritme van de hersenen ligt, een verergering van chronische ziekten en het optreden van aanvallen vergelijkbaar met epileptische aanvallen kunnen veroorzaken. Sommige mensen ontwikkelden, onder invloed van dergelijke uitbraken, vreselijke hoofdpijn en storingen van het vestibulaire apparaat. Vooral mensen die vatbaar zijn voor psychische aandoeningen zijn vatbaar voor dit soort blootstelling.
