Fysisch-geografische zonering wordt uitgevoerd volgens enkele individuele kenmerken (reliëf, bodem, klimaten - sectorale zonering) en in een complex (landschapszonering). Dit is een manier om de specifieke kenmerken van individuele geografische regio's te identificeren en ligt daarom ten grondslag aan de territoriale verdeling van de planeet als geheel.
Geschiedenis van regionalisering
Tot de 19e eeuw had de regionalisering geen wetenschappelijke basis en werd uitgevoerd volgens de meest voor de hand liggende uiterlijke kenmerken: rivieren, bergen of staatsgrenzen. Er was geen duidelijk begrip van het verschil tussen fysiek-geografische en economische zonering.
Gedurende de 19e eeuw was er een actieve ontwikkeling van geografische disciplines, die ook de vorming van regionalisering beïnvloedden. Economische zonering verscheen als een onafhankelijke richting in de wetenschap en sectorale bestemmingsplannen begonnen zich te ontwikkelen. Tegelijkertijd werd het principe van zonering ontwikkeld. Tijdens het Sovjettijdperk begon de zonering ook rekening te houden met het principe van provincialisme, klimaatveranderingen en grote structuren van de aardkorst.
Hoe gaat het met bestemmingsplannen?
De indeling in regio's gebeurt op basis van de afbakening van natuurlijke grenzen. Elke regio heeft zijn eigen ontwikkelingsgeschiedenis; er vinden vergelijkbare natuurlijke processen plaats. Volgens zonale kenmerken onderscheidt zonering fysieke en geografische gordels, zones en subzones. Volgens azonale kenmerken - fysieke en geografische landen en regio's. In de regio's wordt een interne indeling in geografische sectoren gehanteerd - dit is noodzakelijk geworden door de ongelijke invloed van de oceanen op de aard van de continenten. De sectoren zijn oceanisch, overgangs-, continentaal en scherp continentaal.
De indeling in zonale en azonale gebieden is niet toevallig, er zijn bepaalde relaties tussen hen. In verschillende fysieke en geografische regio's en landen kunnen natuurlijke processen enigszins verschillen, wat natuurlijk leidt tot afgeleide zonering. Het laagste niveau van een dergelijke zonering is de fysiek-geografische regio. Het is homogeen zowel vanuit het oogpunt van het zonale principe als vanuit het oogpunt van het azonale.
Fysisch-geografische zonering is een belangrijke geografische basis voor de boekhouding en beoordeling van natuurlijke hulpbronnen in het complex. Opdeling in geografische eenheden wordt vaak gebruikt voor districtsplanning, maar ook voor transport, medische, bouw- en andere doeleinden. Fysieke en geografische zonering bepaalt de gebruikswaarde van een bepaalde regio. Dankzij zonering is het mogelijk om een regio te selecteren voor het oplossen van een specifiek probleem dat voldoet aan de noodzakelijke vereisten voor natuurlijke indicatoren, klimatologische kenmerken, enz.
