Door sociale aanpassing kunnen mensen normaal functioneren in de samenleving. Dit is een van de hoofdrichtingen van de menselijke ontwikkeling, die door zijn hele leven loopt. Bij sociale aanpassing is het gebruikelijk om verschillende hoofdfasen te onderscheiden.
Allereerst vindt de primaire socialisatie van het kind plaats. Dit is de basis waarop de andere stappen zullen afhangen. Hoe goed het kind de basisprincipes, tradities en kenmerken van gedrag in de samenleving begrijpt, hoe succesvoller zijn verdere sociale leven zal zijn. Het gezin speelt in deze fase de belangrijkste rol.
Naaste familieleden (met name ouders) leggen de basis voor ideeën over de samenleving, haar waarden en normen, evenals sociale rollen. Als ouders bijvoorbeeld van kinds af aan negatief spreken over een sociale groep, kan het kind opgroeien met de absolute overtuiging dat ze gelijk hebben. Hetzelfde geldt voor elk ander gebied. Dat is de reden waarom het opvoedingsproces als een van de belangrijkste in het leven van een persoon wordt beschouwd.
Secundaire sociale aanpassing
Onder deze term wordt verstaan socialisatie die buitenshuis plaatsvindt. Zodra het kind in staat is om normaal te communiceren met vreemden, heeft het de mogelijkheid om andere gezichtspunten te evalueren. School is een sprekend voorbeeld. Hier komen nieuwe regels en voorschriften in het spel, die moeten worden gevolgd.
Het niet naleven van bepaalde regels kan de sociale relaties van het kind ernstig schaden. Sluipen hebben bijvoorbeeld minder kans om vrienden te vinden. Als het kind op de een of andere manier de hele klas niet haalt, kan hij tot boycot worden verklaard. Deze fouten stellen je in staat om beter te begrijpen hoe je met andere mensen om moet gaan. Bovendien besteden kinderen, naast hun eigen fouten, aandacht aan anderen, waardoor ze ervaring opdoen zonder noemenswaardige schade.
Andere soorten sociale aanpassingen
Verder zijn de processen van socialisatie over elkaar heen gelegd. Vroege socialisatie is in de regel een van de eersten die zich manifesteert. De essentie ervan ligt in het feit dat een persoon toekomstige sociale rollen oefent. Een vriend en vriendin kunnen bijvoorbeeld wel samenwonen, maar niet getrouwd zijn. Zo proberen ze toekomstige rollen uit en verwerven ze nieuwe sociale vaardigheden (samenleven, langdurige relaties, enz.).
Resocialisatie vindt plaats op latere leeftijd. In dit stadium verandert een persoon zijn houding ten opzichte van sociale problemen, verwerft hij nieuwe vaardigheden en wordt hij ook blootgesteld aan interne waarden. Een persoon kan bijvoorbeeld overtuigd zijn van de superioriteit van een van de sociale groepen, maar na een helder incident veranderde hij van mening. Het proces van resocialisatie duurt een leven lang.
Sociale aanpassing van groepen en organisaties stelt een persoon in staat om te wennen aan teams. Tegelijkertijd impliceert de groep een eenvoudig verblijf binnen het team en de implementatie van de regels, en de organisatorische impliceert de verwerving van de nodige vaardigheden om met het personeel te werken om de gestelde doelen te bereiken.
