Iedereen die minstens één keer in zijn leven gebruik heeft gemaakt van de diensten van het spoorvervoer, merkte dat ze bij het verplaatsen van de wielen van de wagen een eigenaardig geluid afgeven, dat doet denken aan een klop. Er zijn zelfs liedjes over geschreven.
Dus waarom kloppen de spoorwegwielen? Waarschijnlijk heeft iedereen zichzelf deze vraag gesteld. Hoe kunnen ronde en gelijkmatige wielen kloppen op een absoluut vlakke baan? Het antwoord ligt in de structuur van de spoorrails; de spoorwegbedding is nooit perfect vlak geweest. De moderne technologie is nog niet in staat om een rail van meerdere kilometers te maken en correct te leggen, en zelfs rekening te houden met alle bochten en overdrachtspunten van de pijlen. Een spoorlijn is een reeks afzonderlijke spoorsegmenten die van begin tot eind zijn gelegd. En de reden hier is niet alleen de moeilijkheid om een rail uit één stuk van de vereiste lengte te vervaardigen en te leveren. Zoals je weet zetten lichamen uit bij verhitting. Dat gebeurt ook met spoorrails, of er nu een reizigers- of een goederentrein passeert, een tram, een elektrische trein of een metro. Door de slag kan het metaal vrij in de lengte uitzetten. Het is bij deze gewrichten, door de gecreëerde kunstmatige oneffenheden, dat de klop wordt gevormd. Logischerwijs kunnen we aannemen dat de wielen in de zomer minder kloppen. Maar zelfs de kleinste opening tussen de rails is voldoende om het geluid te horen. De tweede reden waarom de wielen kunnen kloppen, is het uiterlijk van een schuifregelaar vanwege het slippen aan de wielset. Dat wil zeggen, het wiel is om de een of andere reden gewoon geblokkeerd. In het moderne spoorwegvervoer is echter een speciaal elektronisch besturingssysteem geïnstalleerd dat dit fenomeen volledig elimineert. Het is vermeldenswaard dat nu steeds meer een speciaal systeem voor het leggen van rails zonder verbindingen wordt gebruikt. Deze technologie vermindert het energieverlies en de slijtage van treinwielstellen en rails aanzienlijk. Bovendien wordt het aantal defecten dat optreedt in het railmateriaal bij de verbindingen wanneer het wiel inslaat, verminderd. Meestal wordt deze innovatie gebruikt op tramlijnen en in de metro.
