De langdurige rivaliteit tussen het Westen en het Oosten kreeg de kans om in 1954 te eindigen, het was toen dat het socialistische kamp een poging deed om dichter bij het kapitalistische kamp te komen. Op 31 maart 1954 dienden de USSR, de BSSR en de Oekraïense SSR een verzoek in om lid te worden van de NAVO, dit initiatief heeft zijn eigen achtergrond.
Oprichting van de NAVO
De oprichting van het NAVO-blok werd door de Sovjets met een negatieve houding ervaren, zoals blijkt uit de oproep van het ministerie van Buitenlandse Zaken aan de Britse regering, waarmee de USSR een alliantieovereenkomst ondertekende. Het merkt op dat de USSR de toetreding van Groot-Brittannië tot de NAVO beschouwt als een daad die in tegenspraak is met het eerder ondertekende verdrag van 1942.
Ondanks de houding ten opzichte van de oprichting van de NAVO als een bedreiging voor de nationale veiligheid, hadden de geallieerde banden van de USSR met de Verenigde Staten en Groot-Brittannië na het einde van de oorlog een kans op verlenging, maar dit werd verhinderd door de wens van Stalin om een nieuwe oorlog om het communisme in het Westen te vestigen. Volgens historici verscheen er pas een nieuw moment om de relaties ten goede te veranderen na de dood van de 'leider' en Dwight Eisenhower aan de macht kwam in de Verenigde Staten.
Hij was het die de principes uitsprak die het internationale veiligheidssysteem vormden in de sleutel tot het creëren van duurzame vreedzame betrekkingen op 16 april 1953. Eisenhower verraadde ook het grote belang van de dreiging van een nucleaire oorlog die in die tijd ontstond en nodigde de Sovjetautoriteiten uit om de loop van de geschiedenis te veranderen, en eindigde zijn toespraak met de woorden: "We zijn hier klaar voor, bent u er klaar voor?"
Om een positief antwoord te geven, moest de Sovjetleiding ook het probleem van de collectieve veiligheid in Europa bespreken tijdens een bijeenkomst van ministers van Buitenlandse Zaken in Berlijn begin 1954. Hier verzekerden de vertegenwoordigers van de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk het publiek dat de NAVO een defensieve organisatie is en de USSR als een toekomstige partner ziet. Daarna beval Chroesjtsjov een voorstel naar het NAVO-lidmaatschap te sturen. Minsk en Kiev handelen met dezelfde intentie als medeoprichters van de VN. Het document zei dat de oprichting van oorlogvoerende militaire blokken de reden werd voor het uitbreken van wereldoorlogen, en er werd voorgesteld om het beleid van het creëren van vijandige militaire groepen te veranderen in een beleid van effectieve interactie tussen alle Europese landen, het handhaven en bevorderen van de zaak van vrede.
Weigering van de USSR om lid te worden van de NAVO
Op 7 mei 1954 weigerden de Verenigde Staten, Frankrijk en Engeland de Sovjet-Unie, Wit-Rusland en Oekraïne toe te laten tot NAVO-leden. Onder de redenen werd erop gewezen dat "het onrealistische karakter van het voorstel niet ter discussie staat".
Op 14 mei 1955 ondertekenen de USSR, Albanië, Bulgarije, Tsjechoslowakije, Oost-Duitsland, Hongarije, Polen en Roemenië het Warschaupact, waardoor één enkel militair commando wordt ingesteld, het hoofdkwartier zich in Moskou bevindt en Sovjet-troepen het recht krijgen om in te zetten. op het grondgebied van de deelnemende landen. De confrontatie tussen de twee systemen, ontstaan als gevolg van het optreden van twee militaire blokken, leidde tot incidenten in veel landen: Vietnam, Afghanistan en andere.
