"De beer zuigt aan één poot, maar hij leeft de hele winter", zegt een Russisch spreekwoord. De uitdrukking "een poot zuigen" is al lang stabiel en betekent van hand in mond leven. Er is een mening dat de beer zijn poot zuigt tijdens de winterslaap. Maar is het?
Iedereen heeft gehoord dat de beer aan zijn poot zuigt. Men denkt dat dit hem helpt het gebrek aan voedsel in de winter te overleven, omdat er veel vet in de poot zit. Deze versie is vele eeuwen oud. Maar het niveau van moderne technologie stelt je in staat om in het hol door te dringen en het gedrag van beren tijdens de winterslaap te "spioneren". Zoölogen zijn er zeker van dat beren niet aan hun poten zuigen. Wetenschappers hebben hun eigen verklaring voor deze grappige uitvinding. Beren slapen met hun achterpoten ingetrokken en bedekken hun snuiten met hun voorpoten. Dit zou jagers kunnen verwarren die slapende beren in deze positie vonden. Bovendien bedekken berenpoten zeer dikke huidlagen. Tijdens de winterslaap groeit er een nieuwe laag onder de oude verharde huidlaag. En om de jeuk te verlichten, knagen beren aan de geëxfolieerde korst. Wanneer de klompvoet in de lente uit hun hol komt, bedekken huidvodden de zolen van hun poten. Tijdens de winterslaap is de beer praktisch onbeweeglijk. Zijn lichaamstemperatuur varieert van 29 tot 34 graden, de ademhaling is onderbroken, met een vertraging van maximaal 4 minuten. Alle vitale activiteiten van het lichaam vertragen, wat het mogelijk maakt om heel langzaam en rationeel gebruik te maken van de vetreserves die zijn verzameld tijdens de periode van overvloedige voeding. Berenwelpen die in gevangenschap zijn grootgebracht, zuigen aan hun poten. Berenwelpen worden in de winter geboren en de enige bron van voedsel en warmte wordt geleverd door de moederbeer. De tepels van beren bevinden zich niet langs de buik, zoals bij de meeste dieren, maar in de lies en oksels. Het berenwelpje houdt constant een tepel in zijn mond en brengt de hele winter door op de warme moederhuid. Welpen in gevangenschap worden met de tepel gevoed. Om op de een of andere manier de afwezigheid van de moederbeer te compenseren, beginnen ze tussen de voedingen door op hun poten te zuigen. In de zoöpsychologie wordt dit gedragspathologie genoemd. Tegenwoordig zijn er bijna geen geheimen van de dierenwereld. En zoals observaties en studies van beren hebben aangetoond, zuigen ze in de winter hun poten niet van de honger. Misschien likken of knagen ze, maar dit gebeurt om een andere reden.
