De mens is sterfelijk, en het is onmogelijk om het natuurlijke einde voor enig levend wezen te vermijden. Is het mogelijk om ervoor te zorgen dat verdere problemen met de overledenen minimaal zijn? Een van de redelijke oplossingen is crematie.
De verbranding van de lichamen van de doden is geenszins een nieuwe manier van begraven. Lange tijd was deze methode voor veel volkeren traditioneel, en ergens zelfs het voorrecht van alleen bepaalde kasten of landgoederen. De verspreiding van crematie werd alleen onderbroken met de oprichting van het christendom, in het geval van Rusland - de orthodoxie, die het verbranden van lichamen nog steeds niet verwelkomt, en in sommige regio's actief tegen crematie is.
In Europa, waar de gebruiken traditioneel milder zijn, wordt crematie sinds de tweede helft van de 19e eeuw op grote schaal toegepast. In Rusland dateren de eerste pogingen om crematie in te voeren uit 1917, maar, geconfronteerd met misverstanden en ontkenning, werd het niet wijdverbreid. Pas na de ineenstorting van de USSR begon in bijna alle grote steden steeds meer aandacht te worden besteed aan crematie, en vandaag, afhankelijk van de regio, in die steden waar moderne crematoria zijn, wordt 45 tot 60% van de overledenen onderworpen aan ernaar toe.
Als je de traditionele orthodoxe morele grondslagen niet aanraakt (hoewel de Russisch-orthodoxe kerk het proces officieel heeft goedgekeurd), dan is crematie tegenwoordig de meest milieuvriendelijke en onschadelijke manier om lichamen te begraven. We mogen de economische kant van de kwestie niet vergeten. Om een aantal redenen is crematie beduidend minder duur dan traditionele begrafenis of gelijk daaraan.
De vraag hoe het crematieproces precies verloopt, baart veel geïnteresseerden zorgen. Aangezien bijna iedereen bekend is met de methode van traditioneel begraven in de grond, blijft de kwestie van crematie en de technologie ervan open voor de meerderheid.
Wat betreft de eigenlijke ceremonie zelf, deze kan aanzienlijk verschillen van regio tot regio, maar het technologische proces is in wezen hetzelfde in alle crematoria.
De eerste regel, en die is altijd overal, is dat de kist van brandbare materialen moet zijn. In het ideale geval zou absoluut alles wat in de crematoriumoven wordt geladen, bijna zonder residu verbrand moeten worden. Al is de stelling dat er na een crematie alleen as overblijft niet waar. Na voltooiing van het proces worden de resterende vaste fragmenten mechanisch overgebracht naar een tijdelijke container, waar ze blijven totdat ze aan hun familieleden worden overgedragen. Deze laatste begraven op hun beurt de as in een columbarium, of strooien ze over een speciaal platform, of behandelen ze op een andere manier.
Momenteel neemt de populariteit van crematie toe, wat ook bijdraagt aan de vermindering van het traditionele begraven in de grond, wat het risico op vervuiling en vergiftiging door grondwater, waar de bederfproducten van het lichaam terechtkomen, vermindert.
