Zeemeerminnen zijn mythologische wezens. Van eeuw tot eeuw werden er heel wat verschillende legendes over hen gevormd. Ofwel vrouwen, ofwel parfums werden in bepaalde literaire werken op verschillende manieren beschreven en geïnterpreteerd. Hoe het ook zij, en deze ficties en legendes verschenen hoogstwaarschijnlijk niet zomaar!
Hoe zien zeemeerminnen eruit?
In verschillende volkeren en in verschillende culturen worden deze wezens op hun eigen manier beschreven. Meestal zijn zeemeerminnen vrij mooie meisjes met een menselijk vrouwelijk lichaam tot aan de taille en daaronder - een vissenstaart. Maar niet alle culturen beschrijven zeemeerminnen op deze manier. Het idee van zeemeerminnen als half-vismeisjes is vooral kenmerkend voor westerse culturen.
Het oorspronkelijke Russische idee van deze wezens is compleet anders: in Russische legendes worden zeemeerminnen met een staart praktisch niet gevonden. In de meeste gevallen zijn ze niet anders dan gewone mensen, alleen hun leefgebieden zijn kristallen paleizen, en dat allemaal omdat Russische zeemeerminnen verdronken meisjes zijn die op de bodem van een rivier of meer leven. Vaak wordt een put de verblijfplaats van een Russische zeemeermin. Daarin bewaart ze het vocht van onsterfelijkheid.
Volgens de ideeën van de oude Slaven zijn zeemeerminnen overleden ongedoopte meisjes of verdronken meisjes. Het is onder water dat ze voorbestemd zijn om hun leven te verpesten, daarom leven er twee gevoelens in hun hart: liefde voor een sterfelijke mooie man en een vurig verlangen naar wraak voor hun verwoeste lot.
Waar komen de mythen en legendes van zeemeerminnen vandaan?
Legenden en mythen over zeemeerminnen zijn wijdverbreid sinds de middeleeuwen. Een van de eerste literaire verwijzingen naar deze wezens dateert bijvoorbeeld uit 1366: zeemeerminnen worden genoemd in de roman van de roos, die is geschreven door Geoffrey Chaucer. Daar kun je zulke regels lezen: "Het was een wonder, zoals het zingen van zeemeerminnen." Over het algemeen zijn de legendes over zeemeerminnen zo'n fascinerend en populair fenomeen dat de 'helden van de gelegenheid' zelf, als producten van menselijke fantasieën, al een eeuwig en herkenbaar symbool zijn geworden.
In de moderne wereld worden legendes en mythen over zeemeerminnen gevormd op basis van iemands verhalen, waarvan de authenticiteit niet mogelijk is. De meeste legendes zijn gecomponeerd door zeelieden die naar verluidt zeemeerminnen hebben ontmoet op de weg van hun schepen. Sommige bronnen beschrijven bijvoorbeeld gebeurtenissen aan de hand van de woorden van bepaalde zeelieden die naar verluidt zeemeerminnen in de zee zagen en zelfs probeerden met hen te praten, maar ze zeiden geen woord.
Een ander historisch feit beschrijft een ontmoeting met een zeemeermin in Nederland. Een familie die in een van de Nederlandse dorpen woonde, zou naar verluidt een zeemeermin hebben opgevangen die al meer dan 15 jaar bij hen woont. Toen ze stierf, werd ze naar verluidt begraven als gedoopt.
Volgens sommige bronnen vonden ontmoetingen met zeemeerminnen plaats tijdens de Grote Patriottische Oorlog. Er wordt een geval beschreven van een soldaat die een ontmoeting heeft met een onbekend amfibisch wezen dat op een man lijkt. Vermoedelijk liep een soldaat die achter zijn peloton was achtergebleven, over een bosweg en zag daar iets of iemand op liggen.
Hij zag eruit als een man met een baard, maar dan helemaal in vissenschubben. In plaats van vingers had hij webben. Toen de soldaat dit wezen op zijn rug draaide, realiseerde hij zich dat zijn gezicht een mens was. Het wezen liet de soldaat met borden zien waar hij heen moest: het was een klein bosmeer. De soldaat vervulde de wens van het geschubde wezen, waarna het veilig de diepte in verdween.
