Misschien voor een tiener in de jaren 70 en 80. Een van de mooiste en memorabele gebeurtenissen was de aankoop van een fiets. Vooral als het "Eaglet" was. Dit is de hoogste kaste van een kinder- en jeugdfiets in het begrip van een Sovjet-schoolkind.
Niet zomaar een fiets
Het verscheen halverwege de jaren vijftig in een van de fabrieken in Minsk en maakte indruk. "Eaglet" werd een fiets die overging van een tweewielig kind naar een echte volwassene. Ondanks het feit dat de analoog van "Eaglet" "Shkolnik" was, was de laatste niet populair. Het was de achterwielgeleider. Op de "Shkolnik" raakte het te snel in verval. Een ander ding is "Eaglet", waarop de fabrikant een hub heeft geïnstalleerd die identiek is aan een echte volwassen fiets.
Voor de Sovjet-tiener speelde de fiets een heel andere rol dan voor de moderne schooljongen. Hij was een echte vriend, en niet elk schoolkind kocht een fiets van het merk Eaglet. Dit was te wijten aan de vrij hoge kosten. En de grootte van veel Sovjet-appartementen stond zo'n tweewielige vriend niet toe. Trouwens, de Shkolnik-fiets was iets kleiner, maar dit maakte hem niet populairder. De droom van een Sovjet-tiener woog 12,5 kg. "Eaglet" had een verchroomd stuur dat op individuele hoogte verstelbaar was.
Naast Minsk werd "Orlyonok" geproduceerd in Litouwen. Deze fietsen hadden het opschrift Ereliukas ("Adelaar") op het frame. Dit was trouwens de naam van de mannelijke versie van de fiets, die een mannelijk frame heeft. Het eerste model uit de Siauliain-fietsfabrieken droeg de naam "Swallow" en verschilde in het frame.
Door vererving doorgegeven
"Eaglet" was bedoeld om op elke route te reizen. De complete set bevatte een EHBO-kit voor bandenreparatie, een pomp, een oliebus. Tegen een meerprijs was het mogelijk om een fiets met koplamp, generator en afstandsmeter aan te schaffen.
En zonder dit alles werd de "Eaglet" de rijkdom van een echte jongen. Sterker nog, status. De gelukkige eigenaar van de fiets liet zijn vrienden altijd een rondje of twee rijden in het gebied van zichtbaarheid, waarschuwend voor de zorgvuldige behandeling van de "Eaglet". Niemand was beledigd, want in de ogen van de jongens leek een fiets, en zelfs zoiets, een staat te zijn. Daarna brachten ze veel tijd op de fiets door en speelden zelfs tikkertje, hoe ongelooflijk het ook mag klinken. En er is geen reden om te praten over springen van een springplank en op de fiets naar de bergen gaan. De gerijpte eigenaar van de "Eaglet" overhandigde de legendarische auto vaak aan zijn jongere vriend. En zelfs een gebruikte fiets bleef een bron van trots en jaloezie.
Volgens de herinneringen van sommige eigenaren van de "Eaglet", ging hij vrij vaak kapot, was wispelturig. De ketting viel er bijvoorbeeld af. Dit geldt echter voor de eerste modellen. Later werd de beroemde fiets verbeterd. Met name het gelaste frame van de eerste modellen veranderde in het frame dat de Ukraina-fiets voor volwassenen had. "Eaglet" verwierf bredere chromen spatborden.
Over het algemeen heeft het woord "Eaglet" voor Sovjetjongeren altijd alleen goede associaties opgeroepen: een pionierskamp, een sonore lied en de beste fiets ter wereld.
