Vuur, dat duizenden jaren lang door de mensheid met voordeel wordt gebruikt, kan op elk moment uit de hand lopen en ongeluk veroorzaken. Lange tijd worden geïmproviseerde middelen - water en zand - gebruikt om branden te bestrijden. Pas in de 18e eeuw werden de eerste apparaten voor het blussen van branden gebruikt, van waaruit de geschiedenis van de moderne brandblusser begon.
De geschiedenis van brandblusmiddelen
Het eerste apparaat dat zijn toepassing heeft gevonden in de praktijk van het blussen van brand, wordt beschouwd als een houten vat gevuld met water, aluin en buskruit. Zo'n vat werd in de hitte gegooid, waarna de container gevuld met buskruit explodeerde. Het water dat tijdens de explosie werd verspreid, heeft de brand geblust. Voor het eerst werd een dergelijk apparaat in 1770 in Duitsland gebruikt.
In het midden van de 19e eeuw ontwikkelde en testte de Russische uitvinder N. Stafel een explosieve poederbrandblusser met de voor zichzelf sprekende naam "Pozharogas". Het zag eruit als een doos waarin een mengsel van aluin, ammoniumsulfaat, natriumbicarbonaat en aarde was gedaan. In het apparaat zat een patroon met een snoer en een poederlading.
In het geval van brand was het noodzakelijk om de beschermende tape te verwijderen, de pit in brand te steken en de doos naar het epicentrum van de brand te sturen. Na een paar seconden explodeerde het apparaat en stopten de componenten met branden.
Later veranderde het lichaam van de brandblusser van een doos in een glazen cilinder met dunne wanden, die hermetisch was afgesloten. De samenstelling van de componenten die zo'n vat vulden veranderde ook. Maar het was niet erg handig om zo'n hulpmiddel te gebruiken - hiervoor moest je de fles openen en de compositie in het vuur gieten. De effectiviteit van deze vroege blusmiddelen was erg laag.
Doorontwikkeling van de brandblusser
Aan het begin van de 20e eeuw bedacht en testte een ingenieur uit Rusland A. Laurent een originele methode om een brand te blussen door middel van schuim. Het schuim zelf werd gevormd in de loop van vrij complexe chemische reacties tussen alkalische oplossingen en zuur. De gevonden methode vormde later de basis voor schuimblussers die tot op de dag van vandaag bewaard zijn gebleven bij een aantal industriële ondernemingen.
In de vorige eeuw begon de elektrotechniek zich snel te ontwikkelen, wat vaak de oorzaak van branden werd. Dit stelde nieuwe eisen aan de brandblusser. De behuizing van het apparaat werd van metaal en vloeibaar gemaakt koolmonoxide werd als werkstof gebruikt. Later werd de brandblusser uitgerust met een klepkop en een trigger-type trekker.
Voor een effectievere blussing van het vuur werden speciale bellen gebruikt.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog concentreerden de inspanningen van uitvinders zich op de ontwikkeling van brandblussers met droog poeder, waarvan de massaproductie in de jaren 60 in een stroomversnelling kwam. Het poederblusprincipe van branden werd in die tijd erkend als het meest effectief, hoewel andere soorten brandblussers niet uit de omloop raakten. In de praktijk van de moderne brandblussing worden ook herbruikbare luchtemulsie- en luchtschuimblussers gebruikt.
