"Totem", "tamga" en "wapen". Wat kan een Indiaas symbool, een Turks-Mongools generiek teken en een afbeelding op een ridderschild gemeen hebben? Al deze oude symbolen zijn echter niets meer dan voorbeelden van heraldische tradities. Hun oorsprong is verschillend, maar de redenen voor hun voorkomen lijken erg op elkaar.
Het is altijd de menselijke natuur geweest om uitzonderlijk belang te hechten aan symboliek. Het is gemakkelijk om zich rond het symbool te verenigen, ze kunnen zich verbergen voor vijanden en ze bang maken met alleen hun uiterlijk. Mensen-beren en mensen-vossen, om nog maar te zwijgen van mensen-kraaien of kikkers - vandaag zijn het slechts sprookjesfiguren. Echter, naar historische maatstaven, relatief recent, weerspiegelde het symbool van het dier, gekozen door de Indiase krijger-jager, niet alleen zijn karakter en levenservaring, maar ook de wens om tot in het kleinste detail op het personage te lijken. Daarom werd de sluwheid van de vossenjager niet in twijfel getrokken en de kracht van de berenkrijger gooide de vijand van tevoren op de vlucht. De moderne heraldiek vindt zijn oorsprong in de tekeningen die in de oudheid mensen op persoonlijke dingen toepasten als decoratie in plaats van als een symbolisch beeld. De hippocampus van Alexander de Grote, de adelaar van keizer Caracala, het angstaanjagende en tegelijkertijd prachtige helmlied van de Nubische koning Masinissa - dit zijn allemaal tekens die niets met heraldiek te maken hebben. Heraldische symbolen moeten immers aan bepaalde regels voldoen, ze kunnen niet zomaar worden veranderd of ingeruild voor anderen, omdat dergelijke symbolen een verlengstuk worden van de persoonlijkheid van de eigenaar, ze worden samen met het eigendom geërfd. De beginselen van echte heraldische symbolen beginnen zich pas te vormen tijdens de tijd van de oude Griekse stadstaten. Natuurlijk gebeurde er eerder iets soortgelijks - het wapen van Armenië "Gekroonde leeuw" of de Sumerische "Adelaar met een leeuwenkop" - maar alleen in het oude Griekenland begonnen afbeeldingen die in de loop der jaren niet waren veranderd op munten te worden geplaatst en de ontwikkeling van de kleurrijke en levendige kunst van heraldische tekeningen kwam op een moment dat symbolen specifieke contouren begonnen aan te nemen. De verschrikkelijke en majestueuze tijd van de kruistochten gaf aanleiding tot vele verhalen over heldendaden 'in de naam van de natie en God'. Ze probeerden hen af te beelden op hun schilden en banieren. Zo verschenen de wapenschilden. Al in de 11e eeuw werden ze massaal afgebeeld in zegels. Het wapen tijdens de oorlog had ook een puur praktische betekenis. De eerste ridder die in een vijandelijk huis inbrak, kreeg het in het pand om te plunderen. Om hun recente verovering af te dekken, begonnen de ridders wapenschilden aan de deuren of poorten van het huis te spijkeren en hun metgezellen te waarschuwen dat de prooi was gevangen en beschermd. Veel elementen van de heraldische kunst ondersteunen de theorie van de krachtige invloed van de kruistochten. Bijvoorbeeld belangrijke elementen als burlet. Arabische kufya, door ridders veranderd in een lambrequin of burlet, werd een gewoon huishoudartikel voor hen nadat de dood door een zonnesteek in ijzeren harnassen de ridders eerder begon in te halen dan de vijandelijke pijl. De heraldiek is tegenwoordig een wetenschap die grotendeels wordt toegepast, maar geen minder interessant. Dit is in zekere zin een methode om de geschiedenis te bestuderen in de weerspiegeling van symboliek, een rigoureuze wetenschap van de juiste samenstelling van het wapen en al zijn onderdelen.
