Heel vaak hoor je een niet-vleiende opmerking over een persoon, die als volgt zal klinken: "Ja, hij is een echte misantroop." Waarom dit woord een niet geheel positieve semantische connotatie heeft, kun je begrijpen als we het concept misantropie beschouwen.
Misantropie wordt in veel boeken en woordenboeken als volgt vertaald: "haat", "afkeer, minachting". Er wordt aangenomen dat misantropie iemands afwijzing van andere mensen is, vervreemding in de samenleving, een manifestatie van een onweerstaanbare vijandschap jegens andere mensen.
Perfectionisten
In de regel is een persoon met een voorliefde voor misantropie onmiddellijk zichtbaar: hij houdt niet van communicatie, vermijdt praten met vreemden, meestal heeft hij een kleine vriendenkring, of zelfs helemaal geen. Zulke mensen zijn erg kritisch en onverdraagzaam naar anderen toe, hebben vaak een heel gemeen karakter en leven daardoor in eenzaamheid.
Misantropie is geen ziekte of een mentale afwijking, het is geen gegeven van de natuur, maar een verworven karaktertrek die niet per se zal domineren, daarom praten psychologen vaak over de zogenaamde verborgen misantropen - mensen die adequaat zijn voor de samenleving, maar kritisch van anderen, zichzelf…
Misantropie leidt vaak tot de onmogelijkheid om je aan te passen in de samenleving van andere mensen, het kan een levensbeschouwing zijn of een gevolg van teleurstelling in het leven, mensen, sociale fundamenten. Deze kwaliteit kan ook inherent zijn aan perfectionistische mensen, d.w.z. degenen die buitensporige eisen stellen aan anderen. Het onvermogen om een resultaat te krijgen dat aan hun behoeften voldoet, brengt perfectionisten ertoe om na te denken over de onvolmaaktheid van de wereld en mensen, om hen niet aardig te vinden.
idealisten
Een ander type misantroop is de idealist. Ze creëren hun ideale wereld en de mensen daarin. Dit is hun grootste probleem. Wanneer idealisten met de realiteit worden geconfronteerd, stort hun beeld van idealiteit in. Onverzettelijkheid tegenover de tekortkomingen van mensen stoot hen af en schendt psychologisch comfort, omdat misantroop-idealisten in de regel mensen zijn met een fijne mentale organisatie.
Het is vermeldenswaard dat er veel beroemde mensen zijn voor wie hun misantroop-karakterisering hen niet verhinderde om respect te krijgen in de samenleving, waaronder mensen zoals Bill Murray, Ambrose Gwynneth Bierce, Alexander Gordon, Yegor Letov. Hun werkterreinen zijn zeer divers - van acteren, schrijven, journalistiek tot zingen.
Het is merkwaardig dat psychologen in afkeer van anderen de reden zien voor afkeer van zichzelf. Dat wil zeggen, in feite houden deze mensen niet van zichzelf, ze zijn geïrriteerd door hun eigen zwakke eigenschappen, daarom komen ze in een staat van woede als ze zelfs de geringste manifestatie van deze kwaliteiten bij andere mensen vinden. Natuurlijk is dit gedrag een uiting van zwakte, maar het verandert vaak in een verlangen naar zelfverbetering.
Bij misantropen is er praktisch geen gevoel van mededogen en empathie voor andere mensen; ze zijn buitengewoon onverschillig voor de problemen van andere mensen.
