Het vervoer van goederen over zee in het Noorden is beladen met moeilijkheden. De dikke ijskorst die het oceaanoppervlak bedekt, belemmert de beweging van schepen, waardoor normale navigatie onmogelijk wordt. Om dit probleem op te lossen, gebruiken ze hulpschepen - ijsbrekers. Deze krachtige schepen zijn in staat om ijsbedekking te breken en doorgangen te creëren voor transportcaravans.
instructies:
Stap 1
Uit een natuurkundecursus op school is bekend dat op een lichaam ondergedompeld in een vloeistof een kracht wordt uitgeoefend die het object omhoog duwt en gelijk is aan het gewicht van de verplaatste vloeistof. Een extra zijdelingse druk werkt op een schip in het ijs, dat een gewoon schip als een eierschaal kan verpletteren. Om deze reden is de doorsnede van de romp van de ijsbreker gemaakt in de vorm van een moer en is de waterlijn gemaakt onder het breedste deel van de ijsbreker. De krachten die op de ijsbreker werken, zullen proberen hem naar buiten te duwen zonder hem te verpletteren.
Stap 2
De ontwerpkenmerken van de ijsbreker eindigen daar niet. Achter de verdikte huid van de ijsbreker is een systeem van versterkte frames en stringers verborgen. De gehele romp van het schip is door waterdichte schotten in meerdere compartimenten verdeeld. De "ijsgordel" loopt langs de waterlijn - een versterkte strook die bestand is tegen hard ijs.
Stap 3
In de boeg en achtersteven van de scheepsromp zit een afschuining van de contouren. Dit werd gedaan om het voor de ijsbreker gemakkelijker te maken om in de shuttle-modus in het ijs te bewegen, dat wil zeggen, vooruit en achteruit. Om de wrijving van het lichaam tegen de ijsmassa te overwinnen, wordt ook een speciaal wasapparaat gebruikt, dat kleine gaatjes heeft waardoor luchtbellen worden gepompt.
Stap 4
De werking van een ijsbreker is geen eenvoudige ijsbreker, zoals de naam van het schip doet vermoeden. Houd er rekening mee dat het deel van het schip dat uit het water wordt gedragen en op de ijslaag kruipt, niet meer in evenwicht is en extra gewicht krijgt. Daarom is het voor een ijsbreker handiger om het ijs niet te hakken, maar het met zijn eigen massa te breken. De bewegingen van het schip lijken in sommige opzichten echt op het werk van een shuttle: de ijsbreker trekt zich terug en duikt dan met zijn hele massa naar beneden op de rand van het ijsdek. De energie van herhaalde slagen stelt je in staat om heuveltjes van enkele meters dik effectief op te breken.
Stap 5
De uitvinders bedachten hoe ze het werk van de ijsbreker nog efficiënter konden maken. Pogingen om het ijs te smelten of te snijden in de richting van de scheepsbeweging met apparaten in de vorm van een frees, rechtvaardigden zichzelf niet. En toen ontstond het idee om te proberen niet als een schip als hakmes te werken, maar het principe van het scheermesje te gebruiken.
Stap 6
De essentie van de uitvinding ligt in het feit dat de gemodificeerde ijsbreker is verdeeld in oppervlakte- en onderwaterdelen, onderling verbonden door smalle en scherpe messen. Een dergelijk schema zou het energieverbruik aanzienlijk verminderen en de beweging in ijs versnellen. Tot nu toe worden dergelijke schepen alleen ontworpen, maar hebben ze al de naam half-afzinkbare schepen gekregen.
