Op 6 juni 2012 waren bewoners van de meeste delen van de aarde getuige van een uniek, zeldzaam astronomisch fenomeen: de passage van Venus over de schijf van de zon. De volgende keer dat de transit over meer dan 100 jaar kan worden waargenomen - in 2117.
De transit van Venus is een spectaculair gezicht: binnen een paar uur passeert de planeet precies tussen de zon en de aarde en bedekt een klein deel van de ster. Tegelijkertijd ziet Venus eruit als een kleine stip of bal. Hoewel zijn diameter vier keer zo groot is als die van de maan, kan hij, in tegenstelling tot een satelliet, niet de hele zon blokkeren, omdat hij zich op een grotere afstand van de aarde bevindt dan de maan.
Dit jaar ging Venus door de zon voordat hij door de neergaande knoop van zijn baan ging, dus het traject bevond zich in het bovenste deel van de ster.
De doorgang van Venus over de zonneschijf is een van de weinige voorspelbare astronomische verschijnselen. Het werd beschreven door de oude Grieken, Chinezen, Perzen, Arabieren, Maya's en vele andere volkeren. Het gebeurt vier keer in 243 jaar: twee keer in december met een pauze van 8 jaar en na 121,5 jaar twee keer in juni (met dezelfde pauze). In 1639 observeerde de Engelsman Jeremy Horrocks voor het eerst de passage van Venus over de zon voor een wetenschappelijk doel. En 250 jaar geleden, in 1761, ontdekte de grote wetenschapper Lomonosov, die vanuit het raam van zijn huis naar de overgang keek, de atmosfeer van Venus.
Dit fascinerende fenomeen kan alleen worden waargenomen door het nemen van voorzorgsmaatregelen, anders kan het netvlies van de ogen ernstig worden beschadigd. Je moet naar de felle zon kijken door speciaal glas (of op zijn minst een gerookte gewone), een telescoop en een verrekijker. Maar het beste van alles is door een telescoop. In dit geval moet een donkerfilter op de optiek worden geplaatst. In het meest extreme geval is zelfs het beschermende glas van elektrische lassers of een diskette of een kapotte diskette voldoende.
In Rusland kon de doorgang van Venus volledig worden gezien door de inwoners van Siberië en het Verre Oosten. Het meest merkwaardige was de intrede van de planeet op de zonneschijf (het zogenaamde "druppeleffect"), die bij zonsopgang plaatsvond. De weersomstandigheden zorgden ervoor dat Moskovieten het fenomeen niet konden zien - hoge wolken. Het fenomeen was volledig onzichtbaar in het grootste deel van Afrika, Zuid-Amerika en de hele Atlantische Oceaan.
