De altviool is een snaarinstrument. Momenteel geniet het een onverdiend lage populariteit, ondanks het feit dat de mogelijkheden van het instrument ongelooflijk zijn. De altviool is de oudste van alle moderne orkestrale strijkinstrumenten. De tijd van zijn oprichting wordt beschouwd als de eeuwwisseling van de 15e en 16e eeuw.
instructies:
Stap 1
De altviool is op precies dezelfde manier ontworpen als de viool, maar is iets groter van formaat, daarom klinkt hij in een lagere toonsoort. De snaren zijn een octaaf hoger gebouwd dan de cello en een kwint lager dan de viool (C, G van het mineur-octaaf, D, A van het eerste octaaf). Meestal, wanneer uitgevoerd, wordt het bereik van een klein octaaf tot E van het derde octaaf gebruikt. Als de alt een solist is, breidt zijn bereik zich vaak uit naar hogere klanken. Noten voor hem zijn opgenomen in alt- en g-sleutels.
Stap 2
Omdat de altviool iets groter is dan de viool, kan niet iedereen hem bespelen. Om dezelfde reden verschillen de geluidsproductie en -techniek op dit instrument enigszins van die van de viool. De vingers van de linkerhand hebben een zeer goede rek nodig, maar zelfs als die er is, is de altviool erg moeilijk om te spelen met een middelgrote handpalm.
Stap 3
De alt heeft een helder timbre, het geeft een dik, licht fluwelig geluid, vooral aangenaam in het lage register, en licht nasaal in het hogere register. Het is niet zo helder als een viool, maar liefhebbers van altviool houden van deze zachtheid van het geluid. Het ongewone timbre van de altviool wordt verklaard door het feit dat het resonerende lichaam van moderne instrumenten afmetingen heeft van 38 tot 43 cm, terwijl de optimale lengte voor de stemming 46-47 cm zou zijn. Het is precies deze maat die de oude meesters maakten het, en volgens de verzekeringen van ervaren muziekliefhebbers, is een onvergetelijke herinnering om een violist te ontmoeten met een instrument van de ideale grootte, omdat het geluid van zo'n instrument verbazingwekkend mooi is. De klassieke altviool wordt meestal bespeeld door ervaren muzikanten met een zeer goede techniek. Zulke altviolen vind je niet in een orkest, ze treden solo op.
Stap 4
Omdat de solo-altviool uiterst zeldzaam is, is het repertoire ook niet erg breed. Maar in het orkest wordt de altviool constant gebruikt, maar daar krijgt hij zelden de hoofdrollen. Toch is de altviool een onmisbare deelnemer in de meeste symfonie- en strijkorkesten, en een strijkkwartet is absoluut ondenkbaar zonder. De altviool is ook te vinden in een pianokwartet of kwintet, strijktrio en andere formaties.
Stap 5
Door de grootte van het instrument is het onmogelijk om als kind altviool te leren bespelen. Meestal schakelen ze daarop over als ze afstuderen aan een muziekschool, of in latere jaren aan een conservatorium of hogeschool. Het is bekend dat Nicolo Paganini, een virtuoze violist, zeer lange vingers had en een bekwaam violist was. Een andere beroemde artiest die altviool met viool combineerde, is David Oistrakh. In het huidige orkest worden altviolisten echter vaak gezien als mislukte violisten. Het komt niet vaak voor dat muzikanten de altviool als hun instrument kiezen uit liefde ervoor.
Stap 6
Onder de componisten zijn er fans van de altviool die hem graag de hoofdrol in hun werken geven. De eerste die dit deed was Etienne Maul in de 18e eeuw. In zijn opera Uthal speelde de altviool de eerste rol. Een andere altvioolfan, Hector Berlioz, droeg de symfonie van Harold op aan de altviool. Berlioz wilde dat Paganini deze rol zou spelen, maar helaas werd dit plan nooit uitgevoerd.
