Het doel van spreken in het openbaar is om informatie over te brengen aan het publiek of hen ergens van te overtuigen. Spreken in het openbaar is het meest effectieve genre van spreken in het openbaar, omdat het om live feedback van het publiek gaat.
Wat is typisch voor spreken in het openbaar?
De structuur van spraak in spreken in het openbaar is heel anders dan de dagelijkse communicatie. Daarnaast worden niet alleen linguïstische overtuigingsmiddelen actief gebruikt, maar ook niet-linguïstische middelen, zoals gebaren en gezichtsuitdrukkingen. De rol van niet-talige middelen is enorm: ze trekken de aandacht van het publiek en zorgen ervoor dat ze de emoties van de spreker willen delen. Aangezien het doel van de toespraak vooral overtuigend is, wordt deze gekenmerkt door een focus op het ontvangen van feedback van het publiek. Dit kunnen vragen zijn, en willekeurige opmerkingen, en uitroepen van goedkeuring.
Spreken in het openbaar is uiterst effectief. Natuurlijk is de autoriteit van de spreker in de ogen van het publiek erg belangrijk, maar een goede spreker kan zelfs recente tegenstanders aan zijn zijde winnen. Toegegeven, het verloop en de aard van een openbare toespraak hangt vaak af van de psychologische stemming van de spreker, zijn geloof in zijn eigen sterke punten en in de informatie die hij aan het publiek gaat overbrengen.
Methoden en technieken
De techniek van het voeren van een gesprek met een groot publiek heeft zich sinds de oudheid ontwikkeld. Er zijn nog steeds bepaalde regels voor het houden van spreken in het openbaar, die grotendeels de effectiviteit ervan bepalen.
Ten eerste moet de toespraak van de spreker worden voorbereid in overeenstemming met het sociale en educatieve niveau van het publiek tot wie hij van plan is te spreken. Spraak moet duidelijk gestructureerd en uiterst duidelijk zijn voor het publiek. Ten tweede moet de informatie voldoende objectief en bruikbaar zijn voor het publiek. Idealiter zou het ook waarheidsgetrouw moeten zijn. Ten derde is "een korte toespraak van ongeveer veertig minuten" niet effectief. Het is moeilijk om de aandacht van een groot aantal mensen lang vast te houden, dus de duur van de monoloog moet worden teruggebracht tot 15-20 minuten. Als er veel informatie is, is het beter om pauzes te nemen om vragen te stellen, zodat het publiek kan ontspannen. Ten vierde moet de spreker emotioneel genoeg zijn. Dit betekent geen overmatig gebaar of beweging in het hele speelgebied. Een goede spreker moet bedreven zijn in intonatietechnieken.
En tot slot, ten vijfde, moet speciale aandacht worden besteed aan het begin en het einde van de voorstelling. Deze fasen worden het best onthouden door het publiek.
Natuurlijk zijn deze technieken variabel - het hangt allemaal af van het culturele niveau en de specifieke kenmerken van de luisteraars van de toespraak. Belangrijke factoren zijn de doelen van de spreker, en vele andere omstandigheden, tot waar en onder welke voorwaarden een openbare toespraak plaatsvindt - binnen of buiten, in een kleine ruimte of in een stadion, met de aanwezigheid van VIP's of alleen in "zijn eigen" kring.
