Het sprookje "Zevenkleurige bloemen" is niet een van de oude die uit de diepten van eeuwen kwam; de Sovjetschrijver Valentin Kataev schreef het in de eerste helft van de 20e eeuw. Ze is echter geliefd bij kinderen, niet minder dan veel volksverhalen.
De plot van het verhaal is eenvoudig. Een verstrooid en onverantwoordelijk meisje Zhenya, verloren in de stad vanwege haar eigen onvoorzichtigheid, ontmoet een vriendelijke oude vrouw. Ze blijkt een tovenares te zijn en geeft het meisje een prachtige bloem - een zevenbloemige bloem met zeven bloembladen van verschillende kleuren, en elk bloemblad kan één wens vervullen.
De heldin besteedt zonder aarzelen bloemblaadje na bloemblaadje. Aanvankelijk ontsnapte ze aan de straf voor de verloren stuurwielen en de kapotte moedervaas. Daarna wilde ze al het speelgoed van de wereld krijgen, om vervolgens naar de Noordpool te gaan om wraak te nemen op de jongens die haar niet in het spel accepteren. Toegegeven, deze twee wensen komen niet precies uit zoals het meisje zou willen, en ze geeft nog twee bloemblaadjes uit om het speelgoed terug te sturen en naar huis terug te keren.
Uiteindelijk realiseert Zhenya zich dat ze bijna alle bloembladen heeft uitgegeven zonder enig plezier te hebben. Terwijl ze nadenkt over het gebruik van het laatste bloemblad, ziet ze de mooie jongen Vitya. Ze wil met hem spelen, maar het blijkt dat Vitya een invalide is, gedoemd de rest van zijn leven op krukken te lopen. Met behulp van het laatste bloemblad geneest Zhenya Vitya, speelt met hem en voelt zich gelukkig.
Op het eerste gezicht is dit slechts een kindersprookje, met een zekere moraliserende lading. Maar je kunt een diepere betekenis in dit werk zien, als je bedenkt dat de auteur uit de familie van een leraar van de diocesane school kwam, wat het wereldbeeld van de schrijver alleen maar kon beïnvloeden. In het Sovjettijdperk was het gevaarlijk om openlijk over christelijke waarden te spreken en te schrijven, maar een getalenteerde schrijver kon ze altijd 'versleutelen' in zijn werk - ook in de vorm van een sprookje, en voor kritische lezers is de verborgen betekenis duidelijk.
Het aantal en de kleur van de bloembladen van de feeënbloem herhalen de kleuren van de regenboog. De regenboog in de Bijbel is een symbool van Gods verbond met Noach, in brede zin - met de mensheid. Het getal 7 heeft ook een speciale betekenis in het nieuwtestamentische tijdperk: de gaven van de Heilige Geest dalen op een persoon neer via de zeven heilige sacramenten van de kerk. Zo symboliseert de fabelachtige zevenbloemige bloem Gods genade aan de mens.
Het meisje Zhenya in relatie tot dit geschenk gedraagt zich precies zoals veel mensen zich gedragen. Misschien is er niet zo iemand die zich niet tot God zou wenden met een gebed voor rijkdom, promotie, "verwarmende" trots en andere aardse voordelen. God kan een verzoek vervullen - menselijke verlangens kunnen uitkomen, maar dit draagt niet altijd bij aan spirituele groei: een vervuld verlangen zorgt ervoor dat een persoon alleen maar meer wil. In dit eindeloze streven naar wereldse goederen kan een persoon niet gelukkig worden - net zoals de heldin van een sprookje met spijt zegt: "Ik heb zes bloembladen verspild - en geen plezier!"
Een persoon kan alleen gelukkig worden door te bedenken dat de gaven van de Heilige Geest gaven van goddelijke liefde zijn. Liefde zoekt geen voordelen voor zichzelf - je kunt niet liefhebben door te ontvangen, maar door te geven. Het meisje Zhenya begrijpt dit en helpt de zieke jongen - voor het eerst heeft ze geen spijt van het uitgegeven bloemblad.
Zo is het verhaal van de zevenkleurige bloem niet alleen een kindersprookje, het is ook een wijze boodschap voor volwassenen, vol diepe spirituele betekenis.
