Geostationaire satellieten draaien rond de planeet met dezelfde snelheid als de aarde. Daarom lijken ze van buitenaf op een gegeven moment "hangend" in de lucht. Om ervoor te zorgen dat satellieten hun baan kunnen corrigeren, zijn ze uitgerust met raketmotoren.
Kunstmatige satellieten van de aarde, die eromheen draaien in een geostationaire baan, zien er voor aardbewoners uit als een punt dat onbeweeglijk in de lucht hangt. Dit komt door het feit dat ze draaien met dezelfde hoeksnelheid waarmee de aarde draait.
Omdat in het coördinatenstelsel dat we gewend zijn, de satelliet tijdens het roteren noch de azimut noch de hoogte boven de horizonlijn verandert, lijkt hij bewegingloos te "hangen".
geostationaire baan
Geostationaire satellieten bevinden zich op een hoogte van ongeveer 36.000 kilometer boven zeeniveau - het is deze orbitale diameter die de satelliet in staat stelt een volledige omwenteling te voltooien in een tijd die de dag van de aarde nadert (ongeveer 23 uur 56 minuten).
Een satelliet die in een geostationaire baan draait, wordt beïnvloed door vele factoren (zwaartekrachtverstoringen, de elliptische aard van de evenaar, de inhomogene structuur van de zwaartekracht van de aarde, enz.). Hierdoor verandert de baan van de satelliet en moet deze constant worden gecorrigeerd. Om de satelliet op de juiste plek in een baan om de aarde te houden, is hij uitgerust met een low-thrust chemische of elektrische raketmotor. Zo'n motor wordt meerdere keren per week aangezet en corrigeert de positie van de satelliet. Aangezien de gemiddelde levensduur van een satelliet ongeveer 10-15 jaar is, kan worden berekend dat de raketbrandstof die nodig is voor zijn motoren enkele honderden kilo's moet zijn.
Sciencefictionschrijver Arthur Clarke was een van de eersten die het idee populair maakte om de geostationaire baan voor communicatie te gebruiken. In 1945 werd zijn artikel over dit onderwerp gepubliceerd in het tijdschrift Wireless World. Hierdoor wordt de geostationaire baan in de westerse wereld nog steeds de "Clarke Orbit" genoemd.
Hoewel geostationaire satellieten stationair lijken te zijn, draaien ze in werkelijkheid synchroon met de planeet met meer dan drie kilometer per seconde. Ze leggen een afstand van 265.000 kilometer per dag af.
LEO-satellieten
Als de baan van de satelliet wordt verkleind, zal de kracht van het door hem uitgezonden signaal toenemen, maar hij zal onvermijdelijk sneller gaan draaien dan de aarde en zal ophouden geostationair te zijn. Simpel gezegd, u zult het moeten "vangen", waarbij u de ontvangstantenne voortdurend moet heroriënteren. Om dit te voorkomen, volstaat het om meerdere satellieten in één baan te lanceren - dan zullen ze elkaar vervangen en hoeft de antenne niet opnieuw te worden georiënteerd. Dit principe werd toegepast op de organisatie van het Iridium-satellietsysteem. Het omvat 66 satellieten in een lage baan die in zes banen ronddraaien.
