Sluiers speelden altijd een beschermende functie. Ze werd geroepen om haar eigenaar te verbergen voor de mening van jaloerse mensen en boze geesten. Vaak symboliseerde de sluier de onschuld van de bruid, en het ritueel om het af te doen was het begin van het gezinsleven.
De geschiedenis van de sluier en zijn betekenis
De sluier aan het begin van zijn verschijning was gemaakt van dichte, ondoorzichtige stof. Ze bedekte het gezicht van het meisje volledig tegen nieuwsgierige blikken en zelfs tegen de blik van haar toekomstige echtgenoot. Later werd de sluier genaaid van kant en transparante zijde. Ze stopte met het "verstoppen" van de bruid en werd geroepen om genade aan haar toe te voegen. Voor sommige volkeren duidde dit huwelijkskenmerk op de macht van een man over een vrouw.
In het oude Rome was de sluier rood en benadrukte de vrouwelijke liefde en gehoorzaamheid. Geel is de keuze van het mooie deel van de mensheid in het oude Griekenland. Het duurde lang om het item te naaien, omdat het voortreffelijk en erg lang moest zijn. Men geloofde dat zo'n sluier vrede en welzijn kan brengen in het gezinsleven van het paar.
In Rusland werd aanvankelijk de functie van een sluier uitgevoerd door een gewone sjaal, die werd gebruikt om het gezicht van de bruid te bedekken. Tijdens de bruiloft werd een vrouw als "dood" beschouwd, dus geen enkele levende ziel had haar mogen zien. Later werd de sjaal vervangen door een aantrekkelijker attribuut, dat na de bruiloft in huis werd bewaard. De sluier werd pas verwijderd bij de geboorte van het eerste kind, hij werd over de wieg bevestigd en men geloofde dat een deel van de trouwjurk de baby zou beschermen tegen problemen en een goede nachtrust zou geven.
Sluier in Europa verscheen dankzij de kruistochten. De sneeuwwitte sluier die de bruid omhulde, was een symbool van haar 'dood' voor het voormalige gezin en de overgang naar het hare. In de loop van de tijd heeft mode zijn eigen nuances en aanpassingen gemaakt, veelkleurige bruiloftaccessoires, sluiers geborduurd met zilver en goud zijn populair geworden. In de Middeleeuwen benadrukte de lengte van de sluier de hoge welvaart van de familie van de bruid. Heel vaak "volgde" de sluier het meisje nog een paar meter.
Tradities voor het verwijderen van sluiers
Het gezicht van de bruid werd pas onthuld na de officiële ceremonie. Zonder mankeren moest het ook open zijn op de bruiloft, wat getuigde van haar openheid voor God. In de oudheid toonde een sluier die door een echtgenoot of schoonmoeder werd afgenomen, de bereidheid van het meisje om een nieuw gezin te gehoorzamen. Als de bruid zelf het accessoire afdeed, verklaarde ze haar verlangen naar een gelijkwaardige relatie met haar man.
Volgens Russische gewoonte werd de sluier verwijderd voordat de pasgetrouwden de zaal verlieten en aan een vriend gaven. Tegenwoordig heeft deze gewoonte zijn relevantie verloren en is vervangen door het gooien van een bruidsboeket.
In de moderne wereld is de sluier een uitzonderlijk mooi huwelijksattribuut gebleven. Ze wordt vaak verhuurd, verkocht, gegeven of helemaal weggegooid, waarbij ze vergeet wat voor persoonlijke energie ze met zich meedraagt.
