De eerste grammofoonplaten in het land verschenen in 1898. Het waren schijven van 17 cm en hadden slechts aan één kant geluidsopname. Papieren etiketten werden toen niet gebruikt en alle informatie werd onmiddellijk op het centrale deel van de schijf gegraveerd.
Hoe werden de schijven afgespeeld?
In 1877 vond T. Edison een fonograaf uit met cilinders voor het opnemen en weergeven van geluiden. In hetzelfde jaar paste E. Berliner de uitvinding enigszins aan en vond rubberen schijven uit voor het opnemen en weergeven van geluiden. Dit is hoe de grammofoon verscheen, waarbij de grammofoonnaald werd bevestigd aan een geluidontvangende plaat en overeenkomstige spiraalvormige groeven op de schijf aanbracht.
In de Verenigde Staten had een mechanische draaitafel de termen grafofoon, fonograaf of 'pratende machines' vanwege de 'octrooioorlogen' met E. Berliner.
Door middel van het uurwerk draaide de schijf en bewoog de naald langs de spiraal van de schijf, waardoor de bijbehorende trillingen van de trilplaat ontstonden. Op deze manier werd het hele complex van opgenomen geluiden met een goede nauwkeurigheid gereproduceerd.
Al in de jaren 40-60 zorgde de verbetering van de grammofoon voor een vrij duidelijke overdracht van het geluid van vocale en instrumentale stukken. In West-Europa was de productie van grammofoons een machtige onafhankelijke industrie. Naast de productie van schijven (platen) van een gevarieerd repertoire uitgevoerd door uitstekende zangers en muzikale virtuozen, is het een aparte industrie geworden.
Maar zoals u weet, is er geen limiet aan verbetering …
Draagbare versie
In de eerste helft van de 20e eeuw ontstond het idee van een draagbare versie van de grammofoon. Dus in 1913 verscheen een mechanisch apparaat voor het afspelen van grammofoonplaten - een grammofoon. De uitvinding is eigendom van het bedrijf DECCA. De grammofoon zelf is ontworpen en gepatenteerd door de gebroeders Pathé. De grammofoon verschilde van de grammofoon met een kleine hoorn ingebouwd in het lichaam en was gerangschikt in de vorm van een koffer, die werd gedragen door een speciaal handvat. Maar het belangrijkste verschil zat in de methode om de klankgroef te vormen. In de grammofoon was het diep, niet dwars.
Het idee van een "draagbare grammofoon" was bedoeld om in het veld te worden gebruikt voor het Britse leger.
In de grammofoon werd een veermotor gebruikt als aandrijving, terwijl de geluidsversterking werd uitgevoerd met behulp van een bel, die in de koffer was verborgen. De pick-up had een membraan en een metalen naald. De motor had een centrifugale snelheidsregelaar en één veer was genoeg om een of twee kanten van de plaat te spelen.
Het volume van de grammofoon bereikte 80-100 dB, maar de kwaliteit van de geluidsweergave was afhankelijk van de versleten naald en was zeker niet hoog - hees en met sterke vervormingen. Met de komst van de grammofoon ter vervanging van stalen naalden, die moesten worden vervangen na het spelen van één plaat, begonnen saffiernaalden te verschijnen, al ontworpen voor herhaald gebruik.
