De dood is een fenomeen bedekt met een sluier van geheimhouding. Er zijn veel retorische vragen over de dood. Psychologen, helderzienden, filosofen en wetenschappers zoeken daar antwoorden op. Er zijn een groot aantal rituelen en tekens in verband met de doden. Een van deze rituelen is dat de overledene altijd met zijn voeten naar voren wordt gedragen.
Wat zegt religie?
Religieuze mensen geloven dat een persoon zelfs na zijn dood altijd vroeg verantwoording verschuldigd is aan God. Wanneer de uitvaartdienst plaatsvindt, wordt de kist met de overledene met de voeten naar voren gebracht, zodat het gezicht van de overledene naar het altaar moet gaan. Dit ritueel wordt bij sommige volkeren niets anders genoemd dan 'het laatste gebed'. De oude Slaven bijvoorbeeld associeerden de deur met de ingang naar de andere wereld. Je kunt je meteen een ander soortgelijk teken herinneren - je kunt niet slapen met je voeten bij de deur. Dit teken is te wijten aan het feit dat, volgens de oude Slaven, slaap een toestand is die dicht bij de dood staat. Tijdens de slaap verlaat de ziel het menselijk lichaam en keert terug naar het ontwaken. Wetenschappers hebben bewezen dat je echt niet met je voeten aan de deur kunt slapen. In deze positie voelt een persoon zich onzeker. Als gevolg hiervan wordt de slaap angstig en rusteloos.
Waarom is het traditioneel nodig om een dode eerst met de voeten te dragen?
In de oudheid werden de doden niet door de deur gedragen. Het proces van het verwijderen van de overledene door een raam of een speciaal gemaakt gat in de muur werd uitgevoerd. Na de begrafenis is het gat weer gerepareerd. Volgens de traditie wordt aangenomen dat op deze manier de ziel van de overledene hem zal volgen en de weg naar huis niet zal vinden. Men geloofde dat anders de geest van de overledene in het huis kon blijven.
De overledene wordt met zijn voeten naar voren gedragen, zodat de ziel weet waar ze naartoe wordt geleid, maar de weg terug niet meer weet. Sommige gebruiken vermelden dat de andere wereld een soort "omgekeerde" wereld is. Wanneer een persoon wordt geboren, komt hij als eerste naar buiten. Een bevalling met het uiterlijk van een kind met de voeten naar voren is meestal erg moeilijk en eindigt soms in de dood van het kind of de moeder. Vandaar de gewoonte om de spiegels met een doek te bedekken. In veel gebruiken wordt gezegd dat de spiegel de toegang tot de andere wereld is. Er wordt aangenomen dat als de ziel zichzelf in de spiegel ziet, ze kan blijven.
Bij sommige volkeren kunnen bijvoorbeeld de Krim-Karaïeten aan hen worden toegeschreven, het is de gewoonte om het overleden hoofd eerst te dragen.
Rationeel standpunt
Als we religie en traditie vergeten en ons tot gezond verstand wenden, dan kunnen we begrijpen dat ze een persoon met hun voeten naar voren dragen, zodat de persoon die de kist van achteren draagt, niet naar het gezicht van de overledene kan kijken. Sommige mensen worden erg nerveus als ze de doden zien. Bang, kunnen velen van hen flauwvallen.
Een levend persoon wordt altijd met zijn hoofd naar voren gedragen, zoals bijvoorbeeld bij het redden van een drenkeling, het halen van een persoon uit een brandend huis. Dit wordt gedaan zodat men, kijkend naar het gezicht van het slachtoffer, zijn toestand kan achterhalen en, indien mogelijk, te hulp kan schieten.
