Het stemapparaat omvat een heel systeem van verschillende organen die tot op zekere hoogte deelnemen aan de vorming van de stem. De stembanden zijn een van de belangrijkste organen; ze bevinden zich in het strottenhoofd en vormen de glottis. Lucht die door dit gat gaat, onder invloed van trillingen van deze plooien, creëert geluiden.
Spraakapparaat
Het vocale apparaat is een systeem van menselijke interne organen die deelnemen aan de vorming van de stem. De stembanden alleen zijn niet genoeg om te spreken. Er zijn drie hoofdonderdelen nodig: de longen met een systeem van ademhalingsspieren, het strottenhoofd en de luchtholten, die resonatoren en emitters zijn.
Het stemapparaat omvat de mond- en neusholten, waar geluid doorheen gaat, resoneert en de gewenste vorm aanneemt. Dit wordt gevolgd door de keelholte en het strottenhoofd, die speciale plooien bevat - de stembanden. De luchtpijp, bronchiën en longen nemen ook deel aan de vorming van geluid, ze worden geholpen door de spieren van de buikholte. Ook kan een deel van het menselijke stemapparaat het zenuwstelsel worden genoemd, dat bepaalde delen van de hersenen verbindt met motorische zenuwen in de genoemde organen.
Stembanden
Zo zijn de stembanden een van de belangrijkste organen voor de vorming van geluiden, die zich in het midden van het apparaat, in het strottenhoofd, bevindt. Het strottenhoofd bevindt zich tussen de keelholte en de luchtpijp en verbindt de twee organen. Het bestaat uit verschillende kraakbeenderen: epiglottis, schildklier, cricoid en andere gepaarde. De stembanden of plooien zijn bevestigd aan de schildklier en arytenoïde: dit is het slijmvlies van het strottenhoofd, dat niet glad is, maar gevouwen. Het bestaat uit spier- en bindweefsel.
De plooien bevinden zich rechts en links in de vorm van twee elastische formaties, waarbij spieren betrokken zijn. Ze zijn lipvormig, alleen verticaal geplaatst. Er is een ruimte tussen hen - de glottis, die niet alleen nodig is voor de vorming van geluiden, maar ook om de luchtwegen te beschermen tijdens het eten.
Wanneer een persoon ademt, zijn de stembanden ver uit elkaar geplaatst en stroomt de lucht soepel en zonder onderbrekingen door de opening, die de longen binnenkomt of verlaat. Maar wanneer je een geluid moet maken, spannen de spieren van het larynxslijmvlies de stembanden, de opening sluit zich en vervolgens, onder invloed van druk, opent het, waardoor een deel van de lucht vrijkomt. De plooien komen dichter naar elkaar toe en beginnen te trillen. Als gevolg hiervan trilt de lucht, waardoor geluiden van verschillende hoogtes worden geproduceerd. Het volume kan worden geregeld door de kracht waarmee de lucht naar buiten wordt geduwd, en de toonhoogte van de geluiden hangt af van de frequentie van trillingen en het spanningsniveau van de ligamenten. Met behulp van spieren kunnen plooien niet alleen met hun hele oppervlak trillen, maar ook in delen - bijvoorbeeld alleen aan de randen of de helft van hun massa.
