Het menselijk lichaam is een van de meest mysterieuze systemen in de natuur, die nog niet volledig door mensen is onderzocht. Een van de onverklaarbare fenomenen is dus kietelen. Waarom kan het zowel plezier als pijn brengen, en hoe waar kan de uitdrukking "kietelen tot de dood" worden genoemd?
De aard van kietelen: basistheorieën
Voor sommigen is kietelen vergelijkbaar met pijn, terwijl het voor anderen een heel genoegen en gelukzaligheid is, maar wat is dit vreemde fenomeen op zich?
Er zijn twee hoofdversies van de oorsprong van kietelen:
De belangrijkste en meest erkende hypothese is de hypothese dat kietelen een beschermende reactie is van het lichaam (huid) op externe prikkels: dieren en kleine insecten. De oude man leefde grotendeels zonder kleren, maar hij wist niettemin hoe gevaarlijk een kever of slang kon zijn die kruipt waar hij niet mag zijn, dus ontwikkelde hij geleidelijk een beschermende reflex, die aan ons werd doorgegeven zonder te verdwijnen in het proces van evolutie.
Het menselijk zenuwstelsel herkent de aanrakingen van andere mensen in verborgen delen van het lichaam nog steeds als iets vijandigs, maar aangezien de rationele component van de hersenen duidelijk maakt dat er niets vijandigs aan deze aanrakingen is, barst het menselijk lichaam in lachen uit, waarbij soms een kleine hoeveelheid endorfine.
Kietelend gelach is nerveus van aard, vanuit wetenschappelijk oogpunt niet zo gemakkelijk te verklaren: kietelend gelach wordt niet veroorzaakt door een grappige situatie, gehoorde anekdote of iets dergelijks - het ontstaat eenvoudigweg op basis van een beschermende reflex van de lichaam.
De theorie dat kietelen een beschermende reflex is, maakte het mogelijk om te verklaren waarom een persoon zichzelf niet kan kietelen: het menselijk brein begrijpt dat het menselijk lichaam zichzelf niet kan schaden, wat betekent dat het hele effect van kietelen teniet wordt gedaan.
De tweede, bijna niet-herkende variant van de oorsprong van kietelen is de hypothese dat tijdens de evolutie van het menselijk zenuwstelsel, het (het zenuwstelsel) een "grens"-zone heeft gekregen tussen twee hoofdtypen invloeden: pijn en genegenheid. Deze grenszone wordt kietelen genoemd.
Deze theorie heeft geen wetenschappelijke bevestiging.
Kietel om niet te lachen
Voor veel mensen is kietelen gewoon een manier om te lachen, dicht bij een persoon te komen of gewoon voor de gek te houden.
Voor nazi-kampen was kietelen een geweldige vorm van marteling: mensen werden volledig vastgebonden, hun voeten werden ondergedompeld in zout water en vervolgens werden de geiten gedwongen het zoute water te likken, wat binnen een minuut of twee pijnlijke gevoelens begon te veroorzaken. Dergelijke marteling werd niet wijdverbreid, omdat het vooral de mentale toestand van een persoon beïnvloedde, en niet het fysieke, maar het bestaan ervan is bevestigd.
Vanuit het oogpunt van de wetenschap kan men sterven van het lachen, maar men kan niet sterven van het lachen veroorzaakt door kietelen, omdat het menselijk lichaam het vermogen heeft om de receptoren van zijn lichaam te controleren, dat wil zeggen, na verloop van tijd, het kietelen "blokkeren" effect.
Kietelen werd wijdverbreid, niet alleen onder beulen, maar ook onder liefhebbers van seksuele genoegens en seksuele diversiteit. Kietelen is dus een van de meest populaire fetisjen. Ook kunnen sommige mensen opgewonden raken bij het zien van mensen die elkaar kietelen.
Het uitleggen van zo'n fetisj is eenvoudig - tijdens kietelen, als het niet bedoeld is om pijn te veroorzaken, beginnen endorfines en dopamines in het menselijk lichaam te worden geproduceerd, die bijdragen aan een betere seksuele opwinding.
