In juli 1969 werd het Apollo 11-ruimtevaartuig gelanceerd vanaf Cape Canaveral om een man op de maan te landen. Amerikaanse astronauten brachten 300 kg grond, video's en een groot aantal foto's naar de aarde. Het leek erop dat dit onweerlegbaar bewijs was van de aanwezigheid van mensen op de maan, maar het waren deze foto's en archieven die de basis vormden voor de verdenking van de Amerikanen om de eeuw te vervalsen.
Na een aantal dagen te hebben gevlogen, landde de maanlander met astronauten aan boord in de Sea of Tranquility. Neil Armstrong en zijn bemanning gingen voor het eerst het maanoppervlak binnen, waar de vlag van de Verenigde Staten en een expeditieplaquette waren geplant. Na een tijdje begonnen journaals en foto's echter verbijstering te veroorzaken bij specialisten op verschillende kennisgebieden.
In de allereerste frames daalt Armstrong de trap af en springt van de voorlaatste trede naar het oppervlak van de maan. De aantrekkingskracht op de maan is 6 keer minder dan op aarde, dus het zou soepel op de maan moeten zijn geland. De camera registreerde echter hoe de benen van de astronaut begaven en hij ging zwaar zitten.
Daarna werden de beelden getoond waarin de astronauten opsprongen. Rekening houdend met de lage zwaartekracht moesten de sprongen minimaal enkele meters zijn. Maar de hele wereld zag hoe astronauten amper 20-30 cm van het oppervlak kwamen, alsof ze op aarde sprongen.
De gevestigde Amerikaanse vlag wapperde trots toen astronauten hem passeerden, wat niet in een vacuüm kon zijn vanwege het ontbreken van een atmosfeer op de maan. Een foto toont een vlag en een astronaut die ernaast staat, de schaduwen van de astronaut en van de vlag vallen in tegengestelde richtingen, alsof ze vanuit verschillende richtingen worden verlicht.
Tijdens de landing werkte een remmende motor aan de maanmodule, waaruit gassen ontsnapten, die het maanstof moesten verspreiden en een krater zouden vormen, maar de afbeeldingen tonen de grond die onaangetast is door de werking van de motor. Bovendien zou de zijkant van het schip die niet door de zon wordt verlicht, in theorie absoluut zwart moeten zijn, wat in het echte leven niet werd waargenomen. Het gaf de indruk van een opname in een paviljoen met een veelvoud aan projectoren die elk detail van de module van alle kanten belichten.
De videobeelden van de "stormachtige" reizen van Amerikaanse kosmonauten op de maanrovers wekten groot wantrouwen. De grond die onder de wielen vandaan vloog, moest tientallen meters afleggen en een enorme stofwolk vormen. Maar in de video vliegen bodemdeeltjes over dezelfde afstand als op aarde.
Al deze en vele andere inconsistenties hebben ertoe geleid dat momenteel ongeveer 20% van de Amerikaanse bevolking niet gelooft dat hun landgenoten op het maanoppervlak zijn geland, en hun aantal groeit elk jaar.
