Dunnelaagchromatografie is een chemische analysemethode gebaseerd op het gebruik van een sorptielaag met een dikte van 0,1-0,5 mm als stationaire fase. De TLC-methode kan op verschillende gebieden worden gebruikt en maakt de bepaling van een grote verscheidenheid aan chemische verbindingen mogelijk.
methode principe:
De methode van dunnelaagchromatografie werd geboren uit papierchromatografie en de eerste experimenten werden uitgevoerd in de jaren 80 van de 19e eeuw. Het actieve gebruik van deze analyse begon pas na 1938.
De TLC-techniek omvat een mobiele fase (eluens), een stationaire fase (sorptiemiddel) en een analyt. De stationaire fase wordt aangebracht en gefixeerd op een speciale plaat. De plaat kan gemaakt zijn van glas, aluminium of plastic - dit zijn herbruikbare substraten die na elk gebruik grondig moeten worden gewassen, gedroogd en voorbereid voor het aanbrengen van het sorptiemiddel. Het is ook mogelijk om papieren borden te gebruiken die na gebruik worden weggegooid.
Silicagel wordt meestal gebruikt als de stationaire fase, maar het is mogelijk om andere sorptiemiddelen te gebruiken, bijvoorbeeld aluminiumoxide. Bij het gebruik van dit of dat sorptiemiddel moet de technologie strikt worden gevolgd om een nauwkeurig resultaat te krijgen, bijvoorbeeld omdat silicagel een onjuist resultaat kan geven als de lucht in het laboratorium te vochtig is.
Als mobiele fase worden oplosmiddelen gebruikt, bijvoorbeeld water, azijnzuur, ethanol, aceton, benzeen. De keuze van een oplosmiddel moet verantwoord worden genomen, omdat het resultaat van chromatografie direct afhangt van de eigenschappen (viscositeit, dichtheid, zuiverheid). Voor elk geanalyseerd monster wordt een afzonderlijk oplosmiddel gekozen.
Analyse
Het monster moet worden verdund in een oplosmiddel. Als er geen volledige oplossing plaatsvindt en er te veel onzuiverheden achterblijven, kan het monster worden gereinigd door extractie.
Het aanbrengen van het monster op de plaat kan automatisch of handmatig gebeuren. Automatische applicatie maakt gebruik van een microspray-methode waarbij elk monster op het juiste gebied van het substraat wordt gespoten. Voor handmatige toepassing wordt een micropipet gebruikt. Voor elk monster worden potloodstrepen op de plaat geplaatst. Elk monster wordt met een capillair in één lijn op de plaat aangebracht op voldoende afstand van de markeringen om niet te reageren met koolstof uit het lood.
De plaat wordt in een vat geplaatst, op de bodem waarvan het eluens wordt gegoten. De steun wordt met één rand in het vat geplaatst tot aan de gemarkeerde lijn. Het vat is goed gesloten om verdamping van de mobiele fase te voorkomen. Onder invloed van capillaire krachten begint het eluens omhoog te komen in de sorptielaag. Wanneer het eluens een bepaald niveau bereikt, wordt de plaat uit het vat verwijderd en gedroogd.
Heeft de gewenste stof geen kleur, dan is deze niet zichtbaar op de ondergrond. Daarom wordt visualisatie uitgevoerd - verwerking van de plaat met jodiumdamp of andere kleurstoffen.
Na een dergelijke verwerking wordt het resultaat geëvalueerd. Gekleurde gebieden van verschillende intensiteit verschijnen op het sorptiemiddel. Om een stof (of een groep stoffen) te bepalen, worden de gekleurde vlakken, hun grootte, intensiteit en mobiliteit vergeleken met een referentiemonster.
De TLC-methode wordt veel gebruikt omdat het snel, goedkoop, nauwkeurig, intuïtief is, geen complexe apparatuur vereist en gemakkelijk te interpreteren is.
