Er zijn veel deprimerende stereotypen ontstaan rond rockmuziek. Een groot aantal psychiaters, verschillende deskundigen op het gebied van geneeskunde en vooral religie geloven dat rockmuziek het lichaam nadelig beïnvloedt. Tegelijkertijd is er geen enkele duidelijke bevestiging van dit wijdverbreide geloof.
Alle kwaad van hardrock?
Rockmuziek wordt meestal vergeleken met klassieke muziek en bouwt allerlei theorieën op over het verschil in perceptie van deze richtingen. Klassieke muziek wordt beschouwd als een soort wondermiddel, een verscheidenheid aan onderzoeken prijzen de helende eigenschappen ervan, terwijl de meeste gegevens uit deze onderzoeken er niet erg overtuigend uitzien.
Om de een of andere reden geloven veel onderzoekers dat een "cavia" geen eigen muzikale gewoonten heeft, ofwel een bolvormig paard in een vacuüm, of gewoon een schone lei. Natuurlijk kan iemand die in principe niet van hard rock of rock 'n' roll houdt, na een half uur gewelddadig luisteren naar deze muziek een verbazingwekkend boeket symptomen vertonen, waaronder een nerveuze tic. Vooral als dergelijke experimenten er regelmatig op worden uitgevoerd. Trouwens, deze situatie kan honderdtachtig graden worden gedraaid - een persoon die Tsjaikovski of Schubert niet kan uitstaan, kan precies dezelfde reeks onaangename sensaties ervaren door met geweld naar klassiekers te luisteren. Maar dergelijke onderzoeken worden ofwel niet uitgevoerd, of hun resultaten worden nergens gepubliceerd.
Elke vorm van ritmische muziek kan een lichte verhoging van de hartslag veroorzaken.
Gezondheid en ritme
Het tweede belangrijke nadeel van de theorie van de destructieve invloed van rockmuziek is de niet voor de hand liggende steekproef van proefstukken. De fijnste walsen en aangename sonates worden meestal gekozen uit het klassieke repertoire, en de moeilijkste en meest extreme stukken komen uit de hardrock. Natuurlijk beginnen in dit geval stereotypen over de engelachtige, spirituele invloed van de klassiekers en het destructieve effect van harde rock te werken. Ondertussen kunnen sommige werken van Wagner, Paganini of Schnittke, zelfs voor een relatief neutraal ingestelde persoon die niet de voorkeur geeft aan klassiekers of hardrock, een aantal onaangename sensaties veroorzaken, tot scherpe aanvallen van paranoia. Veel lyrische rockballads daarentegen kunnen je opvrolijken, ontspanning bevorderen en je zenuwen kalmeren. Bovendien, en dit feit wordt door de meeste onderzoekers volledig genegeerd, zijn er veel rockbands die hebben samengewerkt met klassieke orkesten en hele albums met hen hebben opgenomen. Een van de eersten waren The Beatles, die het album Sgt Pepper's Lonely Heart Club Band opnamen met een academisch orkest, gevolgd door Deep Purple, Queen, Metallica en anderen.
Luide muziek kan hoofdpijn veroorzaken. Dit geldt zowel voor rockballads als opera-aria's.
Dergelijke "vervormingen" brengen alle verkregen resultaten in diskrediet. De conclusies van experimenten met bevooroordeelde mensen blijken onbetrouwbaar. Experimenten op dieren bevestigen de conclusies over de negatieve impact van rockmuziek op levende organismen niet. Een Schotse boer ontdekte bijvoorbeeld dat zijn koeien de muziek van Duran Duran het meest waarderen, en dat moderne popmuziek voor hen buitengewoon deprimerend is.
