Over lage frequenties wordt meestal gesproken in relatie tot muziek, meer in het algemeen - tot geluiden in het algemeen. Lage frequenties zijn tegengesteld aan hoge frequenties. Deze eigenschap is direct gerelateerd aan de fysieke aard van het geluid.
Geluid als een fysiek fenomeen is elastische golven van mechanische trillingen die zich voortplanten in elk medium - vloeibaar, vast of gasvormig.
Elke golf, inclusief geluid, heeft twee kenmerken: amplitude en frequentie. Dit laatste is het aantal herhalingen van een periodiek proces (in dit geval oscillaties) per tijdseenheid. Er is een speciale eenheid voor het meten van frequentie - hertz (Hz), die het aantal trillingen per seconde aangeeft. 1 Hz is één trilling per seconde.
Frequenties met een klein aantal trillingen per tijdseenheid worden laag genoemd en met een groot aantal trillingen per tijdseenheid hoog.
Geluidstrillingsfrequentie:
Met betrekking tot geluid zal de trillingsfrequentie een van zijn kenmerken bepalen die subjectief door een persoon worden waargenomen - de toonhoogte van het geluid. In de muziek is het een van de belangrijkste dragers van betekenis. Hoe hoger de trillingsfrequentie, hoe hoger het geluid.
De verdeling van geluiden in "hoog" en "laag" hangt samen met de ruimtelijke associaties die ze bij een persoon oproepen. Hoe hoger de frequentie van het geluid, des te meer spanning van de stembanden vereist dat het wordt verwijderd, en de spanning wordt geassocieerd met opheffende, opwaartse beweging. Hoge geluiden bij het zingen resoneren in de weefsels van het hoofd ("boven") en lage geluiden - in de borst ("onder").
De frequentierespons van een geluid hangt nauw samen met het timbre. Zelfs binnen hetzelfde muziekinstrument zullen hoge en lage geluiden anders "gekleurd" zijn.
De ondergrens van de frequenties die een persoon als hoorbaar geluid kan waarnemen, ligt in het gebied van 16-20 Hz. Frequenties tot 120 Hz worden als laag beschouwd.
Het effect van lage frequenties op mensen
Lage frequenties geven het muzikale weefsel een bijzondere schoonheid. In een orkest of ensemble vormen instrumenten die lage geluiden produceren de "basis" die het geluid op een solide fundament legt. Elk gemengd of mannenkoor is versierd met octavistische bas. Maar lage frequenties kunnen niet te veel worden gebruikt.
Vooral gevaarlijk zijn lage frequenties die buiten het bereik van auditieve waarneming liggen - infrageluid, trillingen van minder dan 16 Hz. Er zijn veel huiveringwekkende zeeverhalen over "spookschepen" waaruit op een vreemde manier alle mensen zijn verdwenen. Sommige verhalen behoren tot de legendes, andere zijn gedocumenteerd, bijvoorbeeld de zaak van de rechtbank "Maria Celeste", gevonden in 1872. Een van de mogelijke verklaringen voor dergelijke tragedies houdt verband met de "stem van de zee" - een laagfrequent geluid dat door de zee wordt gegenereerd tijdens vulkaanuitbarstingen onder water. Dit infrageluid tast het zenuwstelsel aan en veroorzaakt gevoelens van afschuw en waanzin, waardoor mensen zichzelf overboord gooien.
Het gevaar van infrageluiden weerhoudt sommige componisten er niet van om ze in hun werken te gebruiken. Dit is bijvoorbeeld wat A. Scriabin deed in het symfonisch gedicht "Prometheus". Dit werk roept natuurlijk geen aanvallen van waanzin op, maar veroorzaakt wel afschuw.
In moderne popmuziek worden in overvloed geluiden gebruikt die zich aan de ondergrens van het frequentiebereik van auditieve waarneming bevinden. Bij het luisteren naar dit soort muziek ervaren sommige mensen pijn in het zonnevlechtgebied, hoofdpijn, misselijkheid en vermoeidheid. Bij andere mensen veroorzaken zulke lage frequenties een prettige gemoedstoestand die in tienerjargon 'hoog' wordt genoemd. Toegegeven, deze toestand wordt geassocieerd met overdreven fysieke activiteit met een verzwakking van de controle van de geest. Voor een deel is dit vergelijkbaar met drugsintoxicatie, het is niet toevallig dat het wordt aangeduid met hetzelfde slangwoord.
Lage frequenties kunnen gevaarlijke wapens zijn en moeten met zorg worden behandeld.
