Jaarlijks bezoeken duizenden mensen de heilige plaatsen. Deze omvatten tempels en kloosters waar je de heilige relikwieën kunt aanbidden. Velen komen met hun verlangens, hoop, met geloof in de mogelijkheid van wonderbaarlijke genezing van een ongeneeslijke ziekte - dat is het geloof in wonderen geassocieerd met heilige relikwieën.
In het christendom is het gebruikelijk om de overblijfselen van mensen die door de kerk heilig zijn verklaard als heilige relikwieën te noemen. Deze term kan echter niet alleen worden toegepast op de stoffelijke resten als zodanig, maar ook op de persoonlijke bezittingen van de heilige, zijn kleding - kortom, op elk materieel object dat met de heilige in contact is gekomen.
De oorsprong van de heilige relikwieën
De christelijke kerk heeft (in tegenstelling tot sommige ketterse bewegingen) het fysieke lichaam van een persoon nooit beschouwd als iets slechts, zondig "per definitie" en een bron van kwaad. Integendeel, het lichaam is "de tempel van de Heilige Geest", en de mate van zijn zondigheid wordt uitsluitend bepaald door de zondigheid van de ziel die erin woont. Integendeel, als een persoon een rechtvaardig leven leidde, een daad verrichtte in de naam van God, de genade van God verwierf, dan strekt deze genade zich niet alleen uit tot de ziel, maar ook tot het lichaam van een heilig persoon. En zelfs na de dood van de heilige blijven zijn overblijfselen ("relikwieën" in het Kerkslavisch) een bron van genade.
Daarom hebben zijn aanhangers vanaf de eerste eeuwen van het bestaan van het christelijk geloof de overblijfselen van de asceten zorgvuldig bewaard. Vaak waren dit losse botten of zelfs as - veel van de martelaren werden immers verbrand of overgeleverd aan de genade van roofdieren.
Vervolgens begonnen ze de overblijfselen van niet alleen de martelaren, maar ook andere heiligen op dezelfde manier te behandelen.
Verering van relikwieën
Het respect voor de heilige relikwieën in de kerk komt niet alleen tot uiting in het behoud ervan, maar ook in het instellen van kerkelijke feestdagen gewijd aan de verwerving of overdracht van de relieken van deze of gene heilige, in de bouw van kapellen, tempels en kloosters over de relikwieën, bij het leggen van deeltjes van relikwieën op het fundament van kerktronen.
Er zijn veel verhalen over wonderen die verband houden met heilige relikwieën. Het gaat niet altijd om wonderbaarlijke genezingen. Tijdens het bewind van keizer Constantius in Antiochië was er bijvoorbeeld een catastrofale achteruitgang van de moraal, een terugkeer naar heidense rituelen, ongebreidelde orgieën op plaatsen van voormalige heidense culten. Maar zodra in die delen een basiliek werd gebouwd, waarin de relieken van de heilige martelaar Babila werden overgebracht, stopten de orgieën! Misschien schaamden mensen zich gewoon, of misschien raakte de genade van de heilige relikwieën hen echt - maar op de een of andere manier werd het doel bereikt.
Vaak worden de heilige relikwieën voorgesteld als de onvergankelijke lichamen van de heiligen. Aanvankelijk bestond een dergelijk idee niet in de orthodoxe kerk; het verspreidde zich relatief laat - in de 18e-19e eeuw. Misschien kwam dit idee uit het Westen, de orthodoxe geestelijkheid probeerde tevergeefs het te bestrijden. Dit bijgeloof speelde na de Oktoberrevolutie een negatieve rol. Vertegenwoordigers van de nieuwe regering, die "de leugens van de geestelijken aan de kaak wilden stellen", namen vaak hun toevlucht tot openbare ontleding van de kanker met de heilige relikwieën. Gelovigen zagen botten in plaats van de verwachte onvergankelijke lichamen, en velen konden zich zelfs van het geloof afkeren.
In sommige gevallen vindt de onvergankelijkheid van relikwieën plaats, maar dit wordt als een speciaal wonder beschouwd en niet als een verplichte basis voor heiligverklaring.
