Het verlangen om in het donker te zien is lang een luchtkasteel van de mensheid gebleven. En pas tegen het midden van de 20e eeuw maakte de ontwikkeling van foto-elektronica en andere wetenschappelijke industrieën het mogelijk om nachtzichtapparaten te maken waar tegenwoordig zoveel vraag naar is.
Het optische bereik beslaat de golflengten van 0,001-1000 micron, maar het menselijk oog onderscheidt alleen het smalle deel: 0, 38-0, 78 micron. Daarom ziet een persoon bij zeer lage verlichting (minder dan 0,01 lux) alleen grote objecten en zelfs die op korte afstand. Wetenschappers kregen de taak om apparaten te maken die in staat zijn om soorten straling die in de "normale" modus voor het oog ontoegankelijk zijn, om te zetten in zichtbare waarneming van objecten. Het werk werd met succes bekroond en tegenwoordig worden voor het maken van nachtzichtapparaten (of nachtzichtapparaten) ontwikkelingen gebruikt waarmee een persoon 's nachts kan zien.
Principes van NVG-werking
Het apparaat werkt op twee principes: intern, extern foto-elektrisch effect. Het laatste fenomeen is gebaseerd op de emissie van elektronen door een vast lichaam. Het effect was de basis voor de werking van een beeldversterkerbuis (of beeldversterkerbuis), die in elk nachtzichtapparaat zit. In feite is een transducer een apparaat dat het voor het oog zichtbare golflengtebereik met een factor duizenden vergroot. Bovendien is de beeldversterker in staat om infrarode, ultraviolette, röntgenstraling om te zetten in de zichtbare.
Het intrinsieke foto-elektrische effect maakt gebruik van het vermogen van halfgeleiders om de elektrische geleidbaarheid te veranderen wanneer ze worden blootgesteld aan lichtquanta. Dit fenomeen wordt gebruikt voor de werking van fotodetectoren. Deze laatste zijn “bezig” met het omzetten van de signalen die door objecten worden uitgezonden; met behulp van elektronische verwerking wordt een warmtebeeld verkregen dat voor het oog toegankelijk is.
Het algemene principe van NVG-werking is als volgt. Eerst komt een zwak verlicht beeld door de lens de fotokathode binnen, die de resulterende elektronen in een vacuüm uitzendt. De stroom elektronen die het beeld dragen wordt versneld door de beeldversterker en raakt het kathodoluminescente scherm. Doordat fotonen worden omgezet in elektronen, wordt het mogelijk ze te versterken, d.w.z. verhoog de helderheid van het beeld. Hierdoor wordt de elektronenstroom gefocust, versterkt en "toegevoerd" aan het lichtgevende scherm, waar het al door het menselijk oog kan worden waargenomen.
Soorten NVD-ontwerpen
Elk type apparaat is geoptimaliseerd voor een specifieke taak. Van nachtkijkers vallen bezienswaardigheden, brillen, observatieapparatuur en apparaten die het beeld kunnen documenteren op. De meeste nachtkijkers hebben een beeldversterkerbuis met één kamer en een glazen vacuümbehuizing, die de helderheid duizend keer kan versterken. Er is ook een nadeel: alleen in het midden van het beeld blijft een goede scherpte behouden, deze zal aan de randen wazig zijn. Desalniettemin is dit type apparaat, vanwege de relatief lage prijs, vrij wijdverbreid. Als de beeldversterker glasvezelplaten gebruikt, kan zo'n apparaat de helderheid al 30 of zelfs 50 duizend keer verhogen, terwijl het beeld door het hele beeld duidelijk is. Fabrikanten bieden ook apparaten aan die de waargenomen objecten kunnen documenteren. In dit geval wordt de plaats van het oculair ingenomen door een video of camera, waarin het beeld wordt omgezet in digitale vorm.
