Weinigen merken eikenbloesem op. Het feit is dat deze boom kleine, onopvallende, groenachtige bloemen heeft die moeilijk te zien zijn tussen het groene gebladerte. Je moet heel goed kijken om ze te zien.
Mannelijke en vrouwelijke eiken bloemen
Eik heeft 2 soorten bloemen: mannelijke, die alleen meeldraden bevat, en vrouwelijke, die alleen uit een kale stamper bestaat. Mannelijke bloemen worden verzameld in eigenaardige bloeiwijzen, die als oorbellen aan de takken hangen. Ze lijken enigszins op de rand van een tapijt, alleen niet stevig, maar intermitterend, met kleine openingen. 2 of 3 vrouwelijke bloemen zitten elk op speciale korte stelen. Ze lijken op groenachtige korrels met een rode bovenkant, iets groter dan de kop van een speld. Uit de vrouwelijke bloemen groeien dan eikels.
De eik begint in het late voorjaar te bloeien. Op dit moment beginnen kleine, geelgroene bladeren net te bloeien. Oorbellen verschijnen samen met hen, maar vanwege dezelfde kleur versmelten ze met het gebladerte. In de bloemen die de oorbel vormen, rijpt stuifmeel, dat vervolgens naar buiten stroomt en door de wind wordt meegevoerd. Oorbellen drogen snel op en vallen op de grond, omdat hun biologische functie daar eindigt.
Het is nog moeilijker om enkele vrouwelijke bloemen te zien. Misschien wel het gemakkelijkst te herkennen zijn hun korte, felrode antennes, die dienen om stuifmeel van de wind op te pikken. Dichter bij de herfst verandert een kleine groene bloem in een grote ovale eikel. Daaronder is het omgeven door een kopje, dat na zijn val nog enige tijd aan de boom blijft hangen.
vruchtdragende eik
Eikels die in de late herfst op de grond vallen, overwinteren onder een laag sneeuw die hen beschermt tegen vorst en helpt om vocht vast te houden. In het voorjaar ontkiemen ze en baren jonge eiken. Bij kunstmatige teelt van eiken worden in het voorjaar eikels gezaaid. Om het zaad te bewaren, worden eikels ofwel begraven in speciaal geprepareerde kuilen voor de winter, of opgeslagen in goed gesloten manden, die op de bodem van de rivier worden neergelaten. Het punt is dat eikels erg humeurig zijn en vocht en warmte moeten vasthouden. Bovendien zijn ze een van de favoriete lekkernijen voor muizen. Bovendien zijn ze onderhevig aan verval. Het vergt dus veel vindingrijkheid om eikenbomen te laten groeien.
Eiken die van nature in Centraal-Rusland groeien, dragen niet elk jaar vrucht, maar slechts eens in de 4-7 jaar. Het punt is dat het vruchtproces veel energie van de boom vraagt. Grote en zware eikels hebben immers veel voedingsstoffen nodig. De boom heeft dus simpelweg niet genoeg kracht om jaarlijks vrucht te dragen.
