Tijdens de hoogtijdagen van de zeilscheepsbouw hadden schepen een nogal complexe uitrusting, tuigage genaamd, die nodig was om de bovendekse uitrusting te besturen. Er was veel vaardigheid van de zeelieden vereist om deze uitrusting, die voornamelijk uit kabels en kettingen bestond, te hanteren. Afhankelijk van het doel en de bevestigingskenmerken is de tuigage van elk zeilschip verdeeld in staand en lopend.
Wat is tuigage?
Tuigage betekent alle soorten apparatuur die nodig is om de structurele elementen van een zeilschip vast te maken. Sommige delen van de tuigage zijn nodig voor het stabiel houden in de gewenste positie van de mast en delen van de mast, zonder andere is het onmogelijk om de zeilen te zetten en te verwijderen, evenals om ze effectief te beheren. Het eerste type tuigage wordt traditioneel staand genoemd, het tweede - rennend.
Een van de verplichte elementen van de scheepsactiviteit van de bemanning van een zeilboot is tuigage. Dit omvat het plaatsen van de elementen van de rondhouten en mastuitrusting, de tuigage, evenals de directe installatie van de tuigageapparatuur.
Meestal omvat tuigagewerk allerlei werkzaamheden met kabels en netten die van touwen zijn geweven.
Staande tuigage
Staande tuigage, die zorgt voor een stabiele positie van de bovendekse delen van een schip of zeiljacht, omvat meestal metalen kabels die bedekt zijn met een laag zink bovenop, die de takel beschermt tegen corrosie. Door een dergelijk systeem wordt tractie overgebracht van de zeilen naar de romp van de zeilboot. Om deze reden is dit type tuigage zeer duurzaam, bestand tegen vervorming en gaat het lang mee.
De meest voorkomende vorm van staand want zijn kabels, waarmee de mast in voor-, achter- en zijrichting wordt vastgehouden.
Bij het optuigen van kleine vaartuigen worden vaak harsachtige synthetische touwen of henneptouwen gebruikt. Grote zeilschepen hebben massieve structurele elementen die alleen in een stationaire positie kunnen worden gehouden met behulp van gespannen en vaste kettingen. Deze kettingen hebben meestal kortere schakels waardoor ze flexibeler zijn.
Lopend want
Een aantal werkzaamheden aan het schip moeten worden uitgevoerd met lopend want. Het bevat meestal kabels van verschillende diktes, die nodig zijn om zware voorwerpen naar een hoogte te tillen. Met deze dynamische en flexibele tuigage beheert de bemanning de zeilen en individuele rondhouten.
Het lopend want wordt ook gebruikt voor het geven van diverse scheepsseinen.
Het belangrijkste verschil tussen lopend en staand want is de mobiliteit. De verstaging van het lopend want is aan één kant stevig bevestigd aan het te besturen object. Het vrije uiteinde van de kabel wordt over een blok of zelfs door een systeem van blokken gegooid en dan slechts tijdelijk op een bepaalde plaats vastgezet. Het uittrekken van zeilen en andere voorwerpen, het kiezen van een extra lengte kabels of juist het uitetsen is de functie van het lopend want.
