Veel volkeren hebben een traditie van het herdenken van de doden, en de geschiedenis gaat eeuwen terug. Er zijn bepaalde tradities en rituelen inherent aan de herdenking, waarvan de echo's nog steeds leven.
Waarom herinneren ze zich?
De begrafenistradities van verschillende volkeren, die zich door de eeuwen heen hebben ontwikkeld, zijn verschillend, maar ze zijn verenigd door één ding: het geloof dat een ander leven voor de menselijke ziel begint samen met de dood. Daarom werd er altijd veel aandacht besteed aan de begrafenis, maar ook aan de daaropvolgende herdenking.
In het christendom is het gebruikelijk om het meerdere keren te onthouden: op de dag van de begrafenis, op de negende en veertigste dag. Dit komt door de beproeving van de ziel in het hiernamaals.
Op de dag van de uitvaart worden alle aanwezigen uitgenodigd voor een herdenkingsmaaltijd. Wake kan thuis worden georganiseerd, maar tegenwoordig huren veel mensen liever een café of restaurant. Aan tafel geserveerde gerechten spelen een belangrijke rol bij de herdenkingsmaaltijd. Voor christenen uit de oudheid was het belangrijkste gedenkgerecht kutia (of sochivo) - een gerecht bestaande uit gekookte rijst, honing, noten en rozijnen.
De korrels die de kutya binnenkomen, dienen als een soort nieuw leven dat wacht op de overledene. Een belangrijk punt is de consecratie van dit voedsel in de tempel voor aanvang van de herdenking. Niet per se een overvloed aan gerechten op de herdenkingstafel. Wel worden er traditioneel koude hapjes en diverse drankjes geserveerd.
Een triest feest
Alvorens de zaal te betreden waar het herdenkingsdiner zal plaatsvinden, is het gebruikelijk dat alle aanwezigen op de begraafplaats hun handen wassen. Dan worden de gasten aan tafel uitgenodigd met de woorden: "Deel alstublieft ons verdriet." Het is gebruikelijk om één gerecht leeg te laten aan tafel. De plaats rechts van hem wordt ingenomen door de gastvrouw of gastheer van het herdenkingsdiner.
De herdenkingsmaaltijd begint met het voorlezen van "Onze Vader" door een van de naaste familieleden van de overledene, daarna neemt iedereen die in de linkerhand aanwezig is een handvol gelei bij de herdenking. Meestal beëindigt hij de maaltijd. Het wordt in glazen gegoten voor alle aanwezigen. In sommige plaatsen zijn pannenkoeken met honing ook een traditioneel herdenkingsgerecht. Het is gebruikelijk om ze direct na kutya te eten. De rest van de maaltijden worden geserveerd naar goeddunken van de gastheren.
Tijdens de herdenkingsmaaltijd is het noodzakelijk om de etiquette in acht te nemen: praat niet luid of lach. Alle gesprekken aan tafel moeten gewijd zijn aan de overledene, herinneringen aan zijn aardse leven. Het is niet gebruikelijk om te bedanken voor de herdenkingsmaaltijd. De rest van het eten wordt uitgedeeld aan de gasten, zodat ze de overledene thuis kunnen herdenken. Kutya kan niet worden weggegooid. Voor de volgende herdenking - op dag 9 en 40 - zijn naasten en nabestaanden uitgenodigd.
Maar de belangrijkste herdenking van de overledenen vindt natuurlijk plaats in de kerk.
