Afvalwaterbehandelingssystemen hebben een lange geschiedenis die eeuwen teruggaat. Zodra de eerste georganiseerde nederzettingen verschenen, moesten mensen voor zichzelf zorgen en zich ontdoen van afval. Eerst verschenen beerputten en goten en later werden steden uitgerust met complexere rioleringssystemen.
Uit de geschiedenis van de riolering
Enkele eeuwen voor het begin van een nieuw tijdperk waren er in veel steden van de Oude Wereld speciaal aangelegde riolen voor het afvoeren van afvalwater. Ze werden vaak langs de straten van de stad gegraven. De sloten zorgden niet alleen voor de afvoer van vloeibaar afval, maar speelden ook de rol van regenwaterriolen. Dergelijke structuren werden gevonden in het Assyrische rijk en in het oude Griekenland.
Natuurlijk waren de goten erg ongemakkelijk, omdat de stank ervan zich over een lange afstand verspreidde.
De inwoners van het oude Rome onderscheidden zich door een speciaal verlangen naar hygiëne en reinheid. De Romeinen waren trots op de voortdurende verbeteringsmaatregelen die in hun stad werden genomen. De systemen voor de levering van schoon water en de afvoer van afvalwater, die perfect waren voor die tijd, verschenen hier. In de IVe eeuw voor Christus bedacht het stadsbestuur om een volwaardig stadsrioolsysteem in Rome te regelen, dat later de naam "Cloaca Maxima" kreeg. Onderzoekers geloven dat dit de eerste ervaring was met het bouwen van een verenigd stedelijk rioleringssysteem.
Cloaca Máxima
In feite was de Cloaca Maxima slechts een deel van een uitgebreid kanaalsysteem dat was ontworpen om de laaglanden tussen de Romeinse heuvels af te voeren. Het grootste kanaal had een breedte van ongeveer drie meter, een hoogte van ongeveer vier meter, was bekleed met steen en versterkt met stenen gewelven.
Het kanaal, ontworpen om de laaglanden af te voeren, werd al snel gebruikt om regenwater en rioolwater buiten de stadsgrenzen af te voeren.
Het kanaal was iets minder dan een kilometer lang. Er wordt aangenomen dat het is gebouwd met behulp van technologie die is geleend van de Etrusken. Aanvankelijk stond een deel van de rioleringsslagader open. Stenen gewelven en houten dekken verschenen pas later. Vervolgens werden in Rome nieuwe goten gebouwd. Een deel van het afvalwater werd rechtstreeks in de rivier de Tiber geloosd en een deel van het afvalwater stroomde via vertakkingen naar de Cloaca. Het rioleringssysteem van de stad werd geleidelijk uitgebreid en verbeterd.
Helaas gingen na de invasie van de barbaren na verloop van tijd de kunst en cultuur van het aanleggen van rioleringen tijdelijk verloren. Eeuwenlang werden in de steden van middeleeuws Europa rioolwater en slib rechtstreeks vanuit de ramen op de straten van de stad gestort. Je kunt je voorstellen hoe bange stedelingen opzij schoven en de stinkende beekjes ontweken. Het is niet verwonderlijk dat in die tijd infectieziekten heel gewoon waren, waarvan vele leidden tot grootschalige epidemieën die duizenden levens eisten.
