In Italië spreken ze Italiaans, in Frankrijk - in het Frans, in Bulgarije - in het Bulgaars… maar Zwitserland past niet in dit plaatje. Men kan niet zeggen dat ze daar Zwitsers spreken, want zo'n taal bestaat niet.
Zwitserland is een federale staat. De kern van de toekomstige federatie was de Zwitserse Unie, die in 1291 3 kantons verenigde - Schwyz, Unterwalden en Uri. In 1513 omvatte deze unie al 15 kantons.
Het moderne Zwitserland bestaat uit 26 staatsterritoriale eenheden die kantons worden genoemd. In overeenstemming met de federale structuur heeft elk van hen zijn eigen wetten en zijn eigen grondwet. De kantons verschillen ook in taal.
Staatstalen
Op het grondgebied van Zwitserland hebben 4 talen een officiële status: Duits, Frans, Italiaans en Reto-Romaans. De prevalentie van deze talen is niet hetzelfde.
De meeste inwoners van Zwitserland - 67, 3% - spreken Duits, dit zijn 17 kantons van de 26. Frans staat op de tweede plaats, het wordt gesproken in 4 kantons - dit zijn Genève, Vaud, Jura en Nesttval, de sprekers van dit taal zijn 20, 4% van de bevolking. Er zijn ook tweetalige kantons, waar beide talen worden geaccepteerd: Wallis, Fribourg en Bern.
In het zuiden van het kanton Graubünden, evenals in Ticino, wordt Italiaans gesproken, goed voor 6,5% van de Zwitserse burgers.
De kleinste taalgroep zijn de mensen die Reto-Romaans spreken, slechts 0,5%. Het is een archaïsche taal uit de Romaanse groep. Het kreeg relatief laat de status van staatstaal - in 1938, terwijl Duits, Frans en Italiaans dit sinds 1848 zijn. Romantieksprekers wonen in de hooglanden van Grabünden.
Deze 4 talen zijn officieel voor heel Zwitserland, maar aan het einde van de 20e eeuw. de kantons kregen het recht om zelfstandig een officiële taal te kiezen uit de lijst van nationale.
De overige 9% zijn andere talen die immigranten met zich meebrengen, deze talen hebben geen officiële status.
Relaties tussen taalgroepen
Een gevoel van nationale eenheid is in Zwitserland bijna niet aanwezig. Ze hechten veel waarde aan hun historische originaliteit, en elke burger van dit land voelt zich in de eerste plaats geen Zwitser, maar een Berner, een Genève, enz.
Het belangrijkste verschil is tussen de twee meest talrijke taalgroepen, de Duitstalige en de Franstalige Zwitsers. De eersten leven voornamelijk in het oostelijke deel van het land, de tweede - in het westelijke. De voorwaardelijke grens tussen deze regio's valt gedeeltelijk samen met de rivier, die in het Duits de Zaane wordt genoemd, en in het Frans - Sarin. Deze grens wordt "Restigraben" - "aardappelgracht" genoemd. De naam komt van het woord "resti", de naam van het traditionele aardappelgerecht in Bern.
Geen van de officiële talen van Zwitserland is de taal van interetnische communicatie in het land. De meeste bewoners spreken Duits, Frans en Italiaans.
