De wetenschap heeft nooit een enkel objectief antwoord kunnen geven op alle vragen. En meer nog, ze kan dit niet doen als het antwoord deels filosofisch wordt. Dit is ook het dispuut over intelligentie: aan de ene kant is het duidelijk dat er mensen zijn die slimmer zijn dan hun omgeving. Een geniale schrijver is echter niet per se een goede wiskundige. Daarom kan noch sofisme, noch genetische manipulatie een exacte definitie geven van het fenomeen rationaliteit.
instructies:
Stap 1
Formeel wordt intelligentie beschouwd als het vermogen om problemen van welke aard dan ook te begrijpen en op te lossen, met behulp van alle beschikbare cognitiemethoden. In dit geval kunnen problemen zowel de oplossing van wiskundige problemen als de analyse van een kunstwerk betekenen. Daarnaast is een indicator van intelligentie het vermogen om het maximale aantal conclusies te trekken op basis van de minimale hoeveelheid informatie. Een uitstekend voorbeeld hiervan is de legendarische Sherlock Holmes, die bij gelijkblijvende omstandigheden veel logischere conclusies kon trekken dan zijn collega's.
Stap 2
Op basis van deze definities werd een IQ gegenereerd. Om het te bepalen, krijgt een persoon een aantal taken en een bepaalde tijd om ze op te lossen - meestal een uur. De basis van de test is dat het de oplosserproblemen van totaal verschillende soorten biedt, soms alleen uiterlijk vergelijkbaar, soms structureel absoluut hetzelfde. Het aantal punten wordt gedeeld door leeftijd - dit compenseert levenservaring - en het resultaat is de uiteindelijke waarde. Tests zijn in de regel zo gerangschikt dat de standaardwaarde 100 punten is.
Stap 3
IQ-testen geven niet altijd de juiste informatie. Allereerst hangt het resultaat grotendeels af van de mentale en fysieke toestand van een persoon, zijn concentratievermogen. Aan de andere kant kan het intellect van te slimme of domme mensen niet op deze manier worden gedefinieerd, omdat hoe verder de waarde van de norm verwijderd is, hoe groter de fout die deze inhoudt.
Stap 4
IQ is ook bekritiseerd omdat het gebaseerd is op voorwaardelijke puzzels. Het houdt op geen enkele manier rekening met de logica van het denken, de breedte van de horizon en de elementaire nieuwsgierigheid van een persoon. Dus een briljante spreker die perfect een gemeenschappelijke taal met mensen vindt, kan een verbazingwekkend lage score behalen in de test van Eysenck, omdat dergelijke taken hebben niets te maken met de bezetting.
