Het idee van een helm met hoorns wordt vaak geassocieerd met het beeld van de harde noordelijke krijgers - de Vikingen. Dit stereotype wordt ijverig versterkt door moderne cinema en een deel van pseudo-historische romans.
Mythen en legendes verschijnen niet uit het niets. Ze hebben altijd een bron en volgers. Het beeld van oorlogszuchtige noorderlingen in gehoornde helmen werd al vóór het begin van de twintigste eeuw gevormd en werd erg populair vanwege de smaak. Toch is hij zeer ver verbonden met de werkelijkheid.
De opkomst van de mythe van de gehoornde helmen
In de 19e eeuw nam in verschillende Europese staten gelijktijdig de belangstelling voor het historisch en mythologisch erfgoed toe. Dus in Groot-Brittannië kregen legendes over koning Arthur en de druïden nieuwe bekendheid, in Duitsland werd het thema van de Duitse ridders uit de middeleeuwen populair. De Scandinaviërs, ook niet vreemd aan de heropleving van de mythologie, wendden zich tot de studie van de oude heroïsche sagen.
Onder hen werd de Fridtjof Saga gevonden, gemaakt in het oude IJsland en herdrukt met een illustratie van de Zweedse kunstenaar Gustav Malström. In de figuur was de hoofdtooi van de hoofdpersoon versierd met drakenvleugels en kleine hoorns. Na 1825 won de sage niet alleen thuis aan populariteit, en het woord "Viking" werd voor het eerst stevig verankerd in de Engelse taal (daarvoor werden de woorden "Dane", "Norman" gebruikt) in combinatie met een gedenkwaardig visueel beeld.
historische realiteit real
De enige echte helm uit de Vikingtijd uit de 10e eeuw werd in Noorwegen gevonden tijdens de opgraving van een grafheuvel. Er zitten geen hoorns op. Het lijkt op een ronde dop gemaakt van ijzeren plaat met een ijzeren bril eraan bevestigd om de ogen te beschermen. Soortgelijke helmen, die dateren uit de pre-Viking-periode, werden gevonden in de begrafenis van Wendel in Valsjord (in de regio Uppland en de Gotland-eilanden in Zweden). Historici geloven dat de meeste Vikingen ofwel blootshoofds vochten of eenvoudige leren helmen droegen. Als er ijzeren helmen werden gebruikt, was dat alleen door senior leiders, leiders.
Degenen die daadwerkelijk gehoornde helmen droegen, waren de Keltische priesters. De in Europa gevonden gehoornde helmen dateren niet uit de Vikingtijd (700-1100), maar uit de IJzertijd (800 v. Chr. - 100 n. Chr.). De bekendste hiervan werd gevonden in de Theems in de jaren 1860. De elegantie van de decoratie suggereert dat het niet voor oorlogen is gemaakt, maar voor ceremonies. De Kelten hadden een zeer wijdverbreide gewoonte van dergelijke hoofdversieringen voor verschillende religieuze ceremonies ter ere van Cerunnos, de god met het gewei. Hoogstwaarschijnlijk betekende zo'n symbool vruchtbaarheid en wedergeboorte, aangezien het gewei jaarlijks wordt afgeworpen en teruggroeit.
