Het woord 'plebejer' bevat behoorlijk wat minachting. Het is dus gebruikelijk om - vooral in een aristocratische omgeving - een inwoner van de lagere klassen te noemen, een gewone burger, iemand die geen "nobele" afkomst en adellijke titel heeft.
In de moderne wereld heeft de indeling van mensen in klassen afhankelijk van hun afkomst niet langer dezelfde betekenis als in de 19e eeuw. In de moderne omgangstaal duidt het woord "plebejer" meestal op een onwetende en onbeleefde persoon, omdat dit de kwaliteiten zijn die de aristocratie traditioneel aan gewone mensen toeschreef.
Maar de oorspronkelijke betekenis van het woord "plebejer" wordt nog steeds geassocieerd met de verdeling van mensen, afhankelijk van hun afkomst.
Plebejers van het oude Rome
Gedurende zijn geschiedenis groeide het Romeinse rijk "in de breedte" en vulde zijn grondgebied en bevolking aan door veroveringen. Natuurlijk heeft niemand ooit gelijk gesteld met de inheemse bewoners van het rijk en de bevolking die uit de veroverde gebieden kwam. Op basis hiervan werd de bevolking van Rome verdeeld in patriciërs en plebejers.
Niet meteen werd het woord "patriciër" een aristocratische titel, oorspronkelijk werd het hele volk van Rome zo genoemd - meer precies, al degenen die uit de oorspronkelijke Romeinse families kwamen. Zelfs het woord 'patriciër' zelf betekent 'een afstammeling van de vaderen'.
De buitenaardse bevolking werd een plebs genoemd. Deze naam komt van het Latijnse woord plere, wat "vullen" betekent - deze mensen "vulden immers met zichzelf" Rome, waarschijnlijk tot grote vreugde van de inheemse bevolking die op hen neerkeek. De vertegenwoordigers van het plebs werden plebejers genoemd.
De positie van de plebejers
Men moet niet denken dat de grens tussen patriciërs en plebejers gebaseerd was op het principe van rijkdom en armoede: er waren geen erg rijke patriciërs (in de oorspronkelijke betekenis van het woord), en zeer rijke plebejers. Maar de plebejer, ook al was hij erg rijk, had niet de politieke rechten die een patriciër bezat.
De plebejer had niet het recht om de gemeenschappelijke grond te gebruiken en deel te nemen aan religieuze rituelen. In het midden van de 5e eeuw. BC NS. zelfs huwelijken tussen patriciërs en vertegenwoordigers van het plebs waren verboden, maar een dergelijke wet bestond niet langer dan een jaar. En het belangrijkste was dat de plebejers geen lid van de Senaat konden worden, daarom verdedigde niemand hun belangen.
De situatie veranderde in 494 voor Christus. e., toen de plebejers het recht kregen om hun vertegenwoordigers te kiezen die hun rechten zouden verdedigen voor de patricische magistraten. Zulke mensen werden tribunes genoemd. Om de beslissing van de magistraat, die bezwaarlijk was voor de plebejers, ongedaan te maken, moest de tribuun persoonlijk aan hem verschijnen en "Veto" zeggen (ik verbied het).
Geleidelijk aan verloor de "onoverbrugbare kloof" tussen patriciërs en plebejers zijn betekenis. Vanaf 287 v. Chr NS. volksraadplegingen - besluiten van volksvergaderingen zijn bindend geworden voor alle Romeinse burgers.
Het woord "plebejer" raakte niet buiten gebruik met de val van Rome - in middeleeuws Europa was dit de naam van de stedelijke armen. Behouden in moderne taal en een term als "veto", evenals een volksraadpleging - de aanduiding van een van de varianten van een referendum.
