Een echt verdrag wordt in het Romeinse recht een overeenkomst genoemd, waarvan de sluiting de overdracht van een bepaald ding van de ene partij naar de andere inhoudt. In tegenstelling tot eenvoudige informele overeenkomsten, heeft een echte overeenkomst bepaalde gronden voor inwerkingtreding en voorziet ze ook in de verplichting van een van de partijen om het eerder ontvangen eigendom terug te geven.
Verdrag in Romeins recht
In het Romeinse recht is er geen expliciete en duidelijke definitie van een contract als een soort verbintenis. Uit de kenmerken van individuele contracten kan echter worden afgeleid dat elk contract in de eerste plaats een overeenkomst tussen twee partijen is die rechtsgevolgen heeft.
Echte contracten verschilden van alle andere in de eenvoud van de volgorde van uitvoering. Er waren geen formaliteiten vereist om ze af te ronden. Het was voldoende om een overeenkomst te hebben en een zaak van de ene partij op de andere over te dragen.
Het tweede kenmerk van echte contracten was dat ze nooit abstract waren, ze werden altijd slechts op een bepaalde basis uitgevoerd.
In het Romeinse recht waren vier soorten contracten van groot belang: hypotheek, lening, lening, opslag.
echt contract
Een echt contract is een contract dat verplichtingen vastlegt die door de partijen zijn bepaald door de overdracht van een ding. Er waren verschillende soorten echte contracten:
Hypotheekovereenkomst
Dit type contract werd gekenmerkt door het feit dat de zaak door de schuldenaar aan de schuldeiser werd overgedragen voor een bepaald bedrag dat van de schuldeiser werd ontvangen. Als dit geldbedrag niet op tijd werd teruggegeven, verloor de schuldenaar de overgedragen zaak aan de schuldeiser en werd het eigendom van deze. Tot de verplichtingen van de schuldeiser behoorde een attente en zorgvuldige houding ten opzichte van de zaak, aangezien deze bij betaling van de schuld aan de schuldenaar kon worden teruggegeven.
Leenovereenkomst
Dit type contract kenmerkte zich door het feit dat een van de partijen (de geldschieter) een zaak enige tijd gratis aan de andere partij (de geldschieter) overdroeg. Later was de ontvangende partij verplicht het ding aan het einde van de gebruiksduur intact terug te geven. De lener was volledig verantwoordelijk voor de veiligheid van het ontvangen item. De uitzonderingen waren gevallen waarin een ding per ongeluk werd beschadigd.
De lening in deze overeenkomst werd verstrekt voor een strikt gedefinieerde tijd, maar er was ook een soort lening die 'op afroep' kon worden verstrekt. Ze werd de precaire genoemd.
Leenovereenkomst
Bij dit type contract voorzag een van de partijen (de geldschieter) de andere partij (de lener) van dingen of een bepaald bedrag. De verplichting van de lener was dat hij na het verstrijken van een vooraf bepaalde periode of op verzoek de gespecificeerde dingen en geld moest teruggeven.
Opslag overeenkomst
Kenmerkend voor deze overeenkomst was het feit dat een van de partijen (de bewaargever) een zaak voor een bepaalde periode voor vrije bewaring aan de andere partij (de bewaarnemer) overdroeg. Het ding hoefde niet van de bewaargever te zijn, het kon eigendom van iemand anders zijn.
Op grond van deze overeenkomst werd de bewaarder noch de eigenaar, noch de eigenaar van de zaak, hij hield deze slechts gedurende de in de overeenkomst gespecificeerde periode. Hij had niet het recht om dit ding te gebruiken, te verhuren of te verhuren. Aangezien het contract kosteloos was, hoefde de bewaarder hier geen bijzondere aandacht aan te besteden. Maar in het geval van opzettelijke schade of schade als gevolg van grove schuld, moest hij alle schade aan andermans eigendom vergoeden.
