Fraseologismen "water in een vijzel verpletteren" en "met een hooivork op het water schrijven" zijn vrij vaak te horen. Zoals elke stabiele combinatie hebben ze een bepaalde betekenis. Van bijzonder belang is de oorsprongsgeschiedenis, die niet altijd ondubbelzinnig het uiterlijk van deze fraseologische eenheden van de Russische taal verklaart.
Figuratieve uitdrukkingen
De wereld van de Russische fraseologie is enorm en divers, voor elke gelegenheid van het leven zullen er uitdrukkingen in worden gevonden die zullen helpen om expressiviteit en beeldspraak aan spraak te geven. Phraseologismen "water in een vijzel stampen" en "schrijven met een hooivork op het water" worden tegenwoordig in hun figuurlijke betekenis waargenomen en worden door sprekers in bepaalde situaties gebruikt.
De basis voor de vorming van fraseologische eenheden-grappen is een interne lexicale tegenstrijdigheid, die de basis is van de artistieke en picturale middelen van de taal, een oxymoron genaamd.
Water met een vijzel (een houten of metalen vat, dat vroeger veel werd gebruikt) kan inderdaad niet worden geklopt - het blijft het. Phraseologisme kan in een kortere versie worden gebruikt "om water te verpletteren", het vormde de basis van het spreekwoord dat de gevolgtrekking maakt - "water zal zijn". De betekenis van de uitdrukking wordt opgevat als een nutteloze oefening, die alleen maar uw tijd zal verspillen. Als je deze zin van iemand hebt gehoord, weet dan: loze praatjes moeten worden vervangen door concrete daden.
Hooivork (een hulpmiddel voor boerenarbeid) is ook niet genoeg, vooral op het wateroppervlak. In onze toespraak wordt fraseologisme gebruikt om twijfel te uiten over de vermeende gebeurtenissen: of wat gepland was, ook daadwerkelijk zal gebeuren.
Phraseologische woordenboeken schrijven deze stabiele combinaties toe aan spreektaal, geven hun emotionele kleur aan - minachting.
Bronnen van fraseologische eenheden
Elke figuratieve uitdrukking heeft zijn eigen oorsprongsgeschiedenis, vaak zijn de verklaringen van de etymologie dubbelzinnig.
De opkomst van de fraseologische eenheid "water in een vijzel stampen" wordt soms geassocieerd met een specifiek feit in de geschiedenis: in kloosters werden monniken als straf gedwongen dit te doen. In taalkundige vergelijking blijkt dat de omzet "gebonden" is aan de gewoonte van straf, en er niet uit voortkwam.
De Slaven beschouwden de stoepa niet alleen als een noodzakelijk huishoudelijk gebruiksvoorwerp, maar ook als een middel om van de ziekte af te komen, de kwalen van mensen en dieren erin te "verpletteren".
Deze fraseologische eenheid correleert vaak met de tijd van de geboorte van de christelijke religie in Rusland, toen de geestelijkheid moest vechten tegen de wijzen en tovenaars, voor wie het gebruikelijk was om water in een vijzel te stampen. Christelijke priesters beschouwden dergelijke acties als nutteloze activiteiten, omdat ze hun echte betekenis niet wilden begrijpen.
Maar de tovenaars deden hun werk niet doelloos: ze gaven het water magische eigenschappen. Overtuigingen over "levend" en "dood" water leefden al sinds de oudheid onder de mensen, mensen gebruikten allerlei manieren om het te belasteren. De Magi duwden het water tot het volledig gezuiverd was en stopten er vervolgens alle nodige informatie in. Het door tovenaars gezuiverde water werd gebruikt om te koken en er werden geneeskrachtige preparaten van gemaakt.
Water verbergt snel alle sporen, dus veel mensen hebben het schrijven erop lang figuurlijk gedefinieerd als een opzettelijk onnodige en nutteloze zaak. De uitdrukking "schrijven op water" kan worden gevonden bij oude Griekse en Romeinse denkers en dichters zoals Plato, Sophocles, Catullus. Het verspreidde zich wijd in de dagelijkse spraak van mensen, verrijkend op zijn eigen manier. (Bijvoorbeeld schrijven op materiaal dat niet lang kan worden bewaard (zand, sneeuw, wind), betekende in figuurlijke zin ook een zinloze, nutteloze bezigheid).
Expressiviteit en beeldspraak worden aan deze combinatie gegeven door de keuze van het handelingsinstrument: hooivork, vinger, takjes en takjes. In volksspraak was er bijvoorbeeld zelfs een uitdrukking "schreef met een ekster op het water".
De meest gebruikte term is de fraseologische eenheid "schrijven met een hooivork op het water". Het onderwerp van discussie door taalkundigen-historici van fraseologie was "hooivork", het is de lexicale betekenis van dit woord die verschillende meningen veroorzaakt over de etymologie van de fraseologische omzet.
De meest populaire is de verklaring van de uitdrukking vanuit het oogpunt van de materialistische realiteit: als je met een object op het wateroppervlak schrijft, zijn er geen sporen. Het wankele schrijfmateriaal, gemaakt met zo'n onhandig hulpmiddel dat andere doeleinden dient, getuigt van de onbetrouwbaarheid en twijfel van wat werd getekend.
Waarzeggerij door water is al lang populair onder de Slavische volkeren. Maar, zoals wetenschappers uitleggen, duidt het gebruik van het zelfstandig naamwoord "hooivork" in de instrumentale vorm niet op de ingeschreven watermerken, maar op het schrijfinstrument.
Er is een mythologische basis voor de verklaring van de uitdrukking. De essentie ervan ligt in het feit dat ooit de boeren, zichzelf beschermend tegen de kneepjes van het water, ten tijde van de samenzwering een kruis trokken met een zeis of met een mes op het water. Dit bijgeloof gaf aanleiding tot het schrijven erop met een hooivork. En de betekenis, die twijfel en dubbelzinnigheid aangeeft, is ontwikkeld als gevolg van het wantrouwen van mensen tegen dergelijke spreuken. Een dergelijke interpretatie wordt meestal als onjuist beschouwd, vooral omdat de hooivork symbolisch het instrument van de duivel personifieerde; het gebruik ervan tegen boze geesten kwam niet overeen met het heidense geloof.
De Slavische mythologie noemt "hooivorken" de zeemeerminnen geboren uit water, mist en ochtenddauw die leefden in meren, bronnen en bronnen. Ze werden beschouwd als zeer speelse mythische wezens die niet vies waren van het uitlachen van mensen, maar ook van het voorspellen van hun lot. De profetieën van de zeemeermin werden op het wateroppervlak getekend en een zeldzaam persoon kon de archieven lezen. Als gevolg hiervan begonnen ze expressief te spreken over het onrealistische en onrealiseerbare: "Het is geschreven met een hooivork op het water."
