De plaatsing van leestekens die overeenkomen met het doel in zinnen speelt een belangrijke rol. Schrijver K. G. Paustovsky vergeleek ze met muzikale tekens die 'de tekst niet laten afbrokkelen'. Nu kunnen we ons zelfs moeilijk voorstellen dat de gebruikelijke kleine tekens lange tijd niet werden gebruikt bij het drukken van boeken.
instructies:
Stap 1
Leestekens verschenen in Europa met de verspreiding van typografie. Het systeem van tekens is niet uitgevonden door Europeanen, maar geleend van de oude Grieken in de 15e eeuw. Vóór hun verschijning waren teksten moeilijk te lezen: er waren geen gaten tussen woorden, of het schrift vertegenwoordigde ongedeelde segmenten. In ons land begonnen de regels voor het plaatsen van leestekens pas in de 18e eeuw te werken, wat een deel van de taalwetenschap vertegenwoordigde dat "interpunctie" wordt genoemd. De grondlegger van deze innovatie was M. V. Lomonosov.
Stap 2
De periode wordt beschouwd als het oudste teken, de voorouder van interpunctie (de namen van enkele anderen zijn ermee verbonden). Het punt, dat voorkomt in oude Russische monumenten, had een ander gebruik dan nu. Het had ooit geplaatst kunnen worden zonder een bepaalde volgorde in acht te nemen en niet onderaan, zoals nu, maar in het midden van de rij.
Stap 3
De komma is een veel voorkomend leesteken. De naam komt al in de 15e eeuw voor. Volgens V. I. Dahl, de lexicale betekenis van het woord heeft te maken met de werkwoorden "pols", "stotteren", die nu moeten worden begrepen in de betekenis van "stop" of "vertraging".
Stap 4
De meeste andere leestekens verschenen in de 16e en 18e eeuw. Haakjes en dubbele punten werden in de 16e eeuw gebruikt, zoals blijkt uit schriftelijke verslagen. 17-18 eeuwen - de tijd dat de Russische Dolomonosov-grammatica het uitroepteken vermeldt. Aan het einde van zinnen met uitgesproken sterke gevoelens werd een verticale rechte lijn boven de punt getrokken. MV Lomonosov definieerde de regels voor het plaatsen van het uitroepteken. In gedrukte boeken van de 16e eeuw. je kunt een vraagteken vinden, maar pas twee eeuwen later werd het gebruikt om een vraag uit te drukken. De puntkomma werd eerst gebruikt als intermediair tussen de dubbele punt en de komma en verving ook het vraagteken.
Stap 5
Veel later kwamen ellipsen en streepjes. De historicus en schrijver N. Karamzin maakte ze populair en consolideerde het gebruik ervan op schrift. In de grammatica van A. Kh. Vostokov (1831), wordt een ellips genoteerd, maar in geschreven bronnen werd het eerder gevonden.
Stap 6
Het woord "aanhalingstekens" werd al in de 16e eeuw gebruikt, maar het duidde op een notitie (haak) teken. Volgens de veronderstelling stelde Karamzin voor om aanhalingstekens in geschreven spraak te plaatsen. De naamgeving "aanhalingstekens" kan worden vergeleken met het woord "poten".
Stap 7
Er zijn tien leestekens in het moderne Russisch. De meeste van hun namen zijn van oer-Russische oorsprong, het woord "streepje" is ontleend aan de Franse taal. Oude namen zijn interessant. Beugels werden "ruime" borden genoemd (er stond wat informatie in). De toespraak werd onderbroken door een "stille vrouw" - een streepje, een puntkomma werd een "halve lijn" genoemd. Omdat het uitroepteken oorspronkelijk nodig was om verbazing uit te drukken, werd het 'verbazingwekkend' genoemd.
Stap 8
De rode lijn dient op zijn eigen manier als een leesteken en heeft een interessante oorsprongsgeschiedenis. Nog niet zo lang geleden werd tekst getypt zonder inspringing. Nadat de tekst volledig was getypt, werden de pictogrammen die de structurele delen aanduiden, gegraveerd met verf van een andere kleur. Voor dergelijke borden is speciaal vrije ruimte gelaten. Vergeten ze een keer in een lege ruimte te zetten, kwamen we tot de conclusie dat de tekst met streepjes heel goed leest. Zo verschenen alinea's en een rode lijn.
