Niet iedereen weet dat het algemene voorvoegsel "oglu", dat wordt gebruikt bij het schrijven en uitspreken van bijvoorbeeld Azerbeidzjaanse eigennamen, niets meer betekent dan "zoon".
Principes van naamgeving
In tegenstelling tot het principe van het construeren van een naam die is aangenomen in de Russische taal, die traditioneel bestaat uit een complexe combinatie van de hoofdnaam van de persoon die hem bij de geboorte is gegeven, zijn familienaam en patroniem - de afgeleide naam van zijn vader, gebruiken de oosterse volkeren de voorwaardelijke nummering van woorden in hun eigennaam. De achternaam wordt meestal op de eerste plaats gezet, dan de naam van de persoon, helemaal aan het einde - de naam van zijn eigen vader met de toevoeging van het voorvoegsel "oglu", wat niets meer betekent dan behorend tot het mannelijke geslacht. Het is interessant dat een heel ander woord wordt gebruikt om een vrouw aan te duiden, dat wil zeggen een meisje, "kyzy", wat zich letterlijk vertaalt als "dochter".
Om precies te zijn in een directe vertaling uit het Turks, betekent "oglu" "vaders zoon". Vanuit het oogpunt van de eigenaardigheden van de constructie van de taal van de Turkse volkeren, wordt het woord "oglu" gebruikt in plaats van een einde aan het patroniem, wat voor ons synoniem is met "vich". Bul en Fuad, die in de gebruikelijke zin van de Russische taal patroniemen Bulevich en Fuadovich hebben, zullen zelfs in officiële documenten worden geregistreerd als Bul-oglu en Fuad-oglu.
Patroniemen
In de officiële literatuur wordt deze toevoeging aan de naam meestal een patroniem genoemd, een deeltje dat een belangrijke functionele betekenis heeft voor de zogenaamde "pre-familie" tijden, toen de aanwezigheid van het woord "oglu" de enige manier was om aan te geven een persoon behoort tot een familie, om over zijn voorouders te vertellen, door zijn toevlucht te nemen tot complexe, samengestelde namen.
Tegenwoordig heeft het deeltje "oglu" of "uly" zijn oorspronkelijke betekenis verloren en dient het alleen voor de juiste vorming van de middelste naam. In de niet zo verre tijden van het bestaan van de Sovjet-Unie werden dergelijke samengestelde namen van Kazachen, Azerbeidzjanen, Tadzjieken en Abchaziërs niet alleen uitgesproken, maar ook letterlijk vastgelegd in belangrijke documenten, zoals bijvoorbeeld de geboorteakte van een persoon.
Tegenwoordig wordt zo'n achtervoegsel beschouwd als een onnodig atavisme of een respectvol aanhangsel, in plaats van een verplicht element van de naam van een persoon.
Volgens de officiële regels voor schrijven en perceptie van samengestelde buitenlandse namen en achternamen, wordt het voorvoegsel "oglu", dat een integraal onderdeel is van de zogenaamde oosterse namen, geschreven met een koppelteken met de hoofdnaam, het wordt beschouwd als een aanduiding van bestaande familiebanden en staat zowel gebruik in de originele versie als vervanging toe voor modernere, begrijpelijke Russisch-sprekende manieren in de vorm van de noodzakelijke beëindiging van het patroniem. In Europese landen is er geen traditie van naamgeving met een patroniem, en daarom wordt een dergelijk voorvoegsel niet vertaald of vastgelegd in documenten.
