Oorlogen, revoluties en andere grote sociale omwentelingen onthullen vaak de donkerste, lelijkste aspecten van de menselijke natuur. Niettemin kunnen mensen tijdens dergelijke evenementen de ware grootsheid van de geest demonstreren.
1821 jaar. Het Balkan-schiereiland staat in vuur en vlam in de vlammen van de revolutionaire strijd - het Griekse volk vecht tegen vele jaren van Turkse overheersing. Aanvankelijk hadden de verspreide opstandige groepen, die alleen antieke wapens tot hun beschikking hadden, het erg moeilijk om te vechten tegen het georganiseerde en goed bewapende leger van het Ottomaanse rijk en de Conventie van Londen, die Griekenland steun van het Russische rijk gaf, Frankrijk en Groot-Brittannië, werd pas in 1827 ondertekend.
Belegering van de Akropolis
Een van de meest gewelddadige arena's van vijandelijkheden was de Atheense Akropolis. Dit historische en architecturale monument, oorspronkelijk een versterkt deel van de oude Griekse polis, speelde in de 19e eeuw de rol van een militair fort - het was daarin dat het Turkse garnizoen zich verstopte.
De eerste keer dat het Griekse revolutionaire leger de Atheense Akropolis belegerde aan het begin van de nationale bevrijdingsoorlog - in maart 1821. De Turken konden deze belegering relatief snel doorstaan - in juli dreven ze de rebellen terug naar de vlakte.
De tweede belegering van de Akropolis, die in november van hetzelfde jaar begon, was succesvoller. Deze poging om de Akropolis in te nemen ging echter gepaard met zeer ernstige moeilijkheden: de Grieken schoten op het oude fort, legden mijnen, maar het Turkse garnizoen gaf zich niet over.
Tijdens een belegering staat de tijd echter altijd aan de kant van de belegeraars: de Turken hadden geen munitie meer, het bleef alleen een beetje wachten - en de overgave van de Akropolis zou onvermijdelijk worden. En dan doen de leiders van het Griekse leger een onverwachte daad: ze sturen hun man naar de Turken voor onderhandelingen en komen overeen … de hoeveelheid lood voor het maken van kogels, die ze klaar zijn om over te dragen aan het Turkse garnizoen.
De reden voor het nobele gebaar
Zo'n breed gebaar van de kant van de Grieken hield geenszins verband met de wens om ridderlijkheid te tonen: wanneer de vrijheid van het vaderland op het spel staat, zijn adellijke spelen ongepast. Op deze manier wilden de Grieken hun nationale heiligdom behouden.
Als je goed kijkt naar de omgevallen zuilen in de Tempel van de Olympische Zeus, zul je zien dat er holtes in het midden van deze zuilen zitten. Oude Griekse architecten vulden deze holtes met lood om de sterkte van de kolommen te vergroten - deze technologie werd gebruikt voor alle kolommen in het oude Griekenland. De zuilen van het Parthenon, gelegen op de Atheense Akropolis, waren geen uitzondering.
De Turken wisten hiervan en ze begonnen de kolommen te vernietigen om lood te krijgen en er kogels van te maken. Om de vernietiging van het oude monument te voorkomen, boden de Grieken de Turken een dergelijke deal aan: er zal zoveel lood zijn als ze nodig hebben - laat ze het Parthenon gewoon intact laten.
Deze deal hielp het Turkse garnizoen echter niet echt: de Grieken slaagden erin het water te vergiftigen in de enige bron waaruit de Turken water konden halen, en het garnizoen werd gedwongen zich over te geven aan de genade van de rebellen.
